Hoi hoi.
Hier een berichtje uit het ziekenhuis om mijn hart even te luchten en misschien eventueel lotgenootjes tegen te komen die in hetzelfde schuitje zitten.
Afgelopen vrijdag ben ik opgenomen vanwege een veel te hoge bloeddruk deze rijkte zowat de top dat ik meteen een zware dosis magnesium binnen moest krijgen via infuus omdat de druk in mijn hoofd anders te hoog werd en het gevaarlijk zou worden. Van dit spul word je ontzettend duf en suf en gaat alles een beetje een je voorbij.
Sinds afgelopen zondag hebben ze het zo stabiel gekregen dat ik van het infuus afmocht en overgeplaats ben naar de kraamafdeling om daar weer aan te sterken enzovoort. Ik ben op dit moment 34+4 en aangezien mijn bloeddruk nu onder controle is willen ze het zo lang mogelijk proberen uit te stellen om te gaan bevallen zodat de kleine nog even door kan groeien en sterker kan worden.
Dit is een beetje een samenvatting van het hele gebeuren,vanmorgen te horen gekregen dat ze me net zo lang willen tot ik bevallen ben ws uiterlijk tot 37wkn als er in de tussentijd niks veranderd kwa bloeddruk en of zelf bevalling op gang komt
Hier ben ik echt enorm emotioneel over omdat ik het echt heel moeilijk vind om constant alleen achter te moeten blijven hier zonder fam en mijn lieve vriend. Met de medicijnen waar ik zo duf van werd heb je dat niet zo in de gaten naare nu ik weer aardig mezelf ben is dat besef er maar al te goed, ook al weet ik waar ik het voor doe en ik doe alles voor mn kleine om die gezond op de wereld te kunnen zetten maar ik vind het wel heel erg moeilijk hier zo alleen op de kamer (als het bezoek weer naar huis is)
Reageren
Quote
Wijzigen