Mijn man is 50, ik ben 33, en we hebben een zoontje van 3 en zijn bezig voor de 2e. Soms vraagt iemand mij weleens of ik niet bang ben dat mensen mijn man straks als de opa zien ipv de vader. Dan word ik boos. Mijn man is superleuk met ons zoontje en we hebben een goede relatie en een gelukkig leven. Dat is al heel wat, toch? Ik ken zo veel vrouwen met kinderen waarbij de vader nieteens in de picture is, of te druk is met zichzelf en amper naar de kinderen omkijkt, of mensen die überhaupt een gezin starten terwijl ze er financieel of relationeel er heel beroerd bij zitten. Als ik met 1 van mijn exen (van mijn eigen leeftijd) een kind had gekregen hadden we er een stuk slechter bij gezeten, want mijn vorige relaties waren stuk voor stuk een ramp. Mijn man zegt juist blij te zijn op oudere leeftijd pas kinderen te krijgen, hij zegt dat hij nu veel meer rust en geduld heeft. Als je 50 bent ben je nog niet dood hoor, toch? Hij is overigens helemaal niet oudbollig, altijd behulpzaam voor iedereen, altijd bezig, alles lekker op de rit. Nee ik ben geen golddigger maar ik ben wel blij met een stabiele relatie en een vaste basis, voor onze kinderen. Ik vind dat ons zoontje boft met zo'n leuke papa. Het is niet kwantiteit maar kwaliteit, toch, of zoiets haha