Zo wat een heftig verhaal zeg!
Hoe lang waren jullie samen toen je zwanger raakte de eerste keer?
Ik geloof uit je verhaal niet helemaal dat je hem niet meer wilt, omdat je nog zo bezig bent met hoe alles is gegaan en zegt "ik heb geen eerlijke kans gehad".. enz. Begrijp me niet verkeerd hoor, want ik snap dat je daar mee bezig bent en dat je gekwetst en boos bent. Maar het is voor het vinden van een plek voor je emoties wel goed eerlijk te zijn naar jezelf. Ik kan me namelijk goed voorstellen dat je:
1. verdrietig bent om hem; maar ook
2. verdrietig moet zijn omdat je afscheid moet nemen van het "plaatje" met huisje boompje baby.
Probeer die emoties te herkennen en een plek te geven.
Persoonlijk zou ik me concentreren op mezelf en de baby. Niks bij de bevalling aanwezig zijn. Niks dat mijn baby naar hem en zijn nieuwe vriendin gaat in het begin. Hij zou altijd mogen komen, maar op mijn voorwaarden. Hoe beter je het nu voor jezelf en je baby regelt hoe meer rust je straks hebt. En een man die de hele tijd niet weet wat hij wil, past daar gewoon niet bij. Laat je keuzes niet zo bepalen door hem en of hij iets wil of niet.
Ik wens je veel succes met alles en hoop dat je je gedachten kunt ordenen of terecht kunt bij familie of vrienden.