Hallo iedereen, ik kom jullie advies zoeken omdat ik wat radeloos ben. Hopelijk krijg ik niet te veel beoordelingen en vind ik goede moed.
Dochter is nu 5 weken en drinkt al sinds geboorte elke 2uur borstvoeding, soms 3u, 3x eens 4u tussengelaten. Snachts hetzelfde.
Een van haar goede nachten is bijvoorbeeld deze: voeding om: 21u, 23u30, 2u15, 3u45, 6u15, 7u30, 9u. Waarom is deze goed? Omdat ze telkens een half uur na de start van de voeding terug in slaap is gevallen in jaar eigen bedje tot de volgende voeding. Dus ik heb wel wat blokjes van 2u slaap kunnen pakken.
Een van haar slechte nachten is deze: 21u, 24u, wakker tot 2u, 3u30, slapen maar elke 20min wenend wakker schieten, 5u45 maar niet echt want precies geen honger, 6u15 tot 7u30 elk kwartier kreunen, 7u30, slaap op mij tot 9u.
Mijn verwachtingen zijn erg laag. Ik ben stikjaloers op de mama's met baby's die 6u aan een stuk slapen, maar als dat hier 2u maar is en daar is niks aan te doen dan doorsta ik dat. Maar dan liefst wel zo een paar blokjes en niet maar 1 of 2 en voor de rest met een wenende baby zitten.
Wat heb ik al geprobeerd: 'veilig slapen' bij mij, kreunt ze misschien iets minder of laat ze iets langer tussen maar ook niet echt wauw verschil. Inbakeren doen we altijd, ook zonder geprobeerd, zie niet echt een verschil. Ik geef aandacht aan prikkels beperken, maximale wakkertijd, zelf in slaap vallen, ..
Vroedvrouw raadde een tut aan om de voedingen uit te stellen want nu drinkt ze meestal maar 1 borst, om zo naar 2 borsten te gaan elke 3u en niet meer 2u en zo mogelijke last in haar buikje te minderen. Dat heb ik 3 dagen gedaan, maar mee gestopt want ze kon niet meer goed aanhappen, blijkbaar is zij gevoelig aan tepel-speenverwarring. Binnen een paar weken probeer ik het opnieuw.
Ik het gevoel dat ik faal als moeder, ben heel de tijd aan het lezen en zoeken wat ik anders kan doen. ben ontzettend moe. Als ze weeral weent doe ik soms kussen over mijn hoofd gedurende een minuut en denk ik 'nooo please zwijg'. Als ik haar dan opneem stopt ze niet direkt en vraag ik haar 'wat is er, wat is er toch..' meestal is wiegen en wandelen het enige dat helpt. Ik wordt niet boos op haar, maar eerder apathisch soms en dat vind ik een suuuuper vies gevoel. In het begin kon ik haar geweend niet aanhoren en moest k haar zo snel mogelijk troosten. Nu ben ik precies soms zo moe dat het ene oor in en andere uit gaan en het even duurt er ik in gang schiet of moed en energie vind.
Het is vooral daarom eigenlijk dat ik bij jullie ten rade ga. Omdat ik bang ben van dat gevoel, emotionele, psychologische.
Zal straks ook maar voor omeprazole gaan. Ja ze geeft regelmatig terug, is het reflux? Geen idee, maar ze voelt zich niet goed en het kan geen kwaad dus kan maar proberen he.
Iemand met een gouden tip?