Verdriet en hoop

Uit het dagboek van Iers geschreven op 11-11 om 21:48

Verdriet en hoop

Vandaag ben ik zo verdrietig. Ik weet niet waarom opeens zo vandaag, maar ben er even zo klaar mee. Verdrietig en boos. Het lijkt wel of iedereen om mn heen zwanger wordt en ik vind het oneerlijk. Begrijp me niet verkeerd; ik gun het ze echt van harte, maar wij willen ook zo graag. Alles om me heen lijkt om zwanger zijn en zwanger worden te draaien. Ik ben er natuurlijk ook veel mee bezig, maar op sommige momenten (momenten zoals deze), wil ik er gewoon niks over weten. Ik houd mezelf groot en heb geen idee wat ik met mezelf aan moet.

De mensen die van onze wens afweten, leven erg met ons mee en dat is zeker fijn. Toch voel ik me alleen en onbegrepen. En de mensen die er niet van weten, moeten hun mond houden. Stop met vragen of het voor ons geen tijd is en joh, ben je misschien zwanger. Ja het is heel erg tijd voor ons, maar helaas gaat het niet bij iedereen zo vanzelf! Keer op keer de planning, de spanning, de hoop, de zogenaamde kwaaltjes die er niet zijn en dan weer de teleurstelling. Eerst zonder hulp en ook met hulp, het is weer niet gelukt. Het gevoel, wat bij de gedachten begint in mijn hoofd, dan brand in mijn keel en steekt in mijn hart. Verdriet doet zo'n pijn en niemand die er wat aan kan doen om het te verzachten. Wat doe ik toch verkeerd, waarom is het ons niet gegund, wat is mijn functie als vrouw, waarom al die moeite?

Ik moet alle hoop die ik heb weer bij elkaar rapen om weer een nieuwe ronde in te gaan. Het is nog niet zover, ik moet wachten tot het bloedverlies helder rood is. En dan..pfff.... weer bellen naar het ziekenhuis voor een nieuwe echo. Als deze goed is, mag ik beginnen met de hormonen. Dat spul is troep en ik wil het niet meer in mijn lichaam hebben. Het maakt me somber en mn lichaam doet rare dingen die ik niet onder controle heb. Ik zie er tegen op, want ik wil niet lelijk zijn tegen de mensen waar ik zo veel om geef. Het gedoe met ziekenhuis in en ziekenhuis uit, ik ben het zat! Het respect naar de vrouwen die dit al veel langer doen dan wij is enorm. Ik vraag me af hoe ze dit volhouden, al weet ik denk ik het antwoord al..... de wens is zo groot en er is nog steeds een beetje hoop. Ook na weer een nieuwe teleurstelling. We gaan er weer voor, vol volle moed en met de steun van mijn mannetje en onze lieve familie komen we er wel! Voor sommige mensen duurt het gewoon wat langer