IHHallo!
Ik heb een probleempje...
Het zit zo; ik ben 18 jaar, heb een eigen oppasservice, heb altijd kinderwerk (ook vrijwillig) gedaan, hou ontzettend van kinderen en heb ook altijd met ieder kind een klik. Of ze nou altijd luisteren of niet... Nanny Jo Frost was dan ook altijd mijn voorbeeld en ik kan mezelf erg in haar herkennen, al vanaf kleins. Het liefst zou ik zef al kindjes willen, maar daarvoor ben ik nog wat jong. Ik wil mijn kindjes het beste leventje kunnen geven wat mogelijk is. Dus eerst moet ik alles even op orde hebben.
Toen mijn moeder 16 was kwam ik op de wereld, al vrij snel waren mijn moeder en vader uit elkaar en ik denk dat toen ik 3j was mijn stiefvader in mijn leven kwam en rond mijn 16e bleek ook hij een echte man te zijn, een klootzak, die je zo kan vergeten en laat zitten. Ik denk een jaar of 4 terug, misschien iets eerder zelfs verhuisde mijn vader terug naar land van herkomst. Ik zag hem daarvoor toch al niet vaker dan 2x per jaar en een band hadden we ook niet, toch nam ik hem dit erg kwalijk. 1x in de zoveel tijd spreek ik hem op whatsapp of videobellen sinds dien. Niet vaak, maar ik heb er ook totaal geen behoefte aan. Dat is zo ongeveer mijn verhaal. Nu heb ik zo’n 9 maanden geleden te horen gekregen, als 18- jarig meisje, dat ik grote zus werd... van een moeder die ik niet ken en een vader die ik eigenlijk even goed niet echt ken....en dat was de dag dat ik eigenlijk al besefte dat ik er niet blij mee was. Later werd mij gevraagd een naam te kiezen. Uiteindelijk koos ik wat namen uit, maar die zijn het niet geworden. Verder merkte ik vrij weinig van het proces, omdat het zo ver weg is. Gister werd mij verteld dat hij onderweg was en vandaag kreeg ik een foto van mijn broertje die geboren is. Het nare is alleen... ik wil helemaal geen broertje...
Ik ga hem nooit kunnen zien, als mijn vader het weer verpest zou ik niks kunnen doen, ik ben altijd enig kind geweest, ik ken de vrouw die moeder wordt niet eens, ik word er simpelweg verdrietig van en ik heb niet het “houden van gevoel” bij mijn broertje. Bij iedere zwangerschaps of babyfoto smelt ik en word ik intens gelukkig. Iedere baby tovert een lach op mijn gezicht. Ik weet ook dat kinderen wondertjes zijn, geschenken van God. Maar bij iedere vordering die ik hoorde over Mn broertje, kreeg ik een somber gevoel of moest ik huilen. Wat is er mis met mij? En waarom ben ik niet blij. Ik koop nog cadeautjes voor baby’s die ik niet ken. Maar toen het me gevraagd werd kon ik het voor mijn eigen broertje niet doen... tenminste wilde ik het eigenlijk niet en heb ik maar 2seconden gekeken met tegenzin. Waarom is dit? Is dit normaal?
Gesteld door chayenne7@live.nl op maandag 31 december 2018
2297 x bekeken
Angiie (+0 
)
Ik denk dat jij je somber voelt als je je broertje ziet omdat je vader nu een nieuw kindje terwijl hij jou heeft laten zitten en je hem maar 2x per jaar zag.
Je voelt je denk ik een beetje bedrogen door je vader omdat hij wel een kindje met haar heeft en er voor zorgt en een band op bouwt met dat kindje maar hij heeft nooit veel moeite gedaan om dat ook met jou te doen.
