Gezin en vriendschap - Zwangerschapsforum

Hi allen,

Ik vroeg mij af over het volgende:
IK heb een beste vriendin die een kindje heeft van 1,5 jaar met haar man samen. Sinds het kind er is merk ik dat onze vriendschap veranderd is en dat is ook logisch als men een gezin heeft. Ze kan het kind moeilijk loslaten en laat hem zelden achter bij haar man. Hierdoor doen we zelden leuke dingen samen zoals winkelen, bios enz. Ik pas mij daarom als singlezijnde makkelijk aan. Ik ga altijd naar haar toe let dan intussen ook op het kind zodat zij haar huishouden kan doen. Ik pas mij aan aan de slaaptijden van het kind en probeer zoveel mogelijk te helpen indien nodig omdat ze moeite heeft met het kind los te laten. Zo gaf ze aan dat ze zelf in een andere fase (moederfase) zit en eigenlijk jammer vind dat het niet meer met de mijne aansluit (terwijl ik mij continue aanpas) of mij niet kan helpen als ik hulp nodig hebt want ze heeft een kind en kan alleen kinderonderwer   pen praten. Ik gaf aan dat het niks te maken heeft met fases maar met loslaten van je kind. Ik wil dan natuurlijk niet als nietmoederzijn   de bemoeien met het opvoeden van haar kind en begrijp dat je gezin voorgaat dan mij en pas mij aan. Ik vraag mij af hoe hiermee om te gaan of mijn hulp blijven geven. Ik help indien nodig en weet dat ik het niet terug kan verwachten ivm haar kind.

Ik zou een serieus gesprek met haar aangaan waarin je aangeeft het niet erg te vinden om soms te helpen. Maar dat je ook graag een stukje vriendschap zonder kinderen in stand wil houden.

Ze zal misschien vrouwen kennen die ook zwanger waren/kinderen hebben, en daarmee alleen maar over kinderen praten.
Maar het is voor haar ook erg gezond om gewoon af en toe een vrouw te zijn en niet alleen een moeder.

Wat een vervelende situatie  Ik heb dit ook beetje gehad maar dan met een kennis dus heb me er verder niet te druk om gemaakt. Ik had toen nog geen kinderen of geen relatie, wel een hond. Dus steeds als zij over haar kind praatte vertelde ik iets vergelijkbaars over mijn hond, want in veel dingen qua opvoeden zijn er overlappingen, zoals consequent zijn en niet op ieder piepje reageren enzo. Dan trok ze zo'n vermoeid gezicht, echt zo van "ja hoor.." Zij was in mijn ogen ook te 'klef' met haar kind. Nu sprak ik haar toevallig op een verjaardag paar weken terug, d'r kind is 15 maanden nu en komt nog steeds 's nachts om de borstvoeding. Wow. Niet om te oordelen ofzo hoor maar ik denk dat dit meer door haar zelf komt dan door dat kind, dat ze zo afhankelijk van mekaar zijn.

Hi Marlies en Chelsea,

Marlies: Ze heeft eigenlijk geen vriendindinnen wel kennissen. Ik ben haar beste vriendin. Maar inderdaad een stukje vriendinschap zonder kinderen zal ik met haar moet bespreken. (alhoewel ik denk dat echt niet gaat gebeuren nu ze zo gehecht is aan haar kind)

Chelsea: Ook vervelend zeg voor jou dat je dat een beetje meegemaakt hebt. Mijn vriendin geeft haar kind van inmiddels 1,5 jaar ook nog steeds borstvoeding maar wel aan het afbouwen. Ik probeerde haar ook duidelijk te maken dat haar kind anders zo afhankelijk blijft maar ze wilt zelf er elke keer met haar neus bovenopzitten zodat hij niet gaat vallen, ''pijn'' hebben enz, maar hij is nu wel de baas over haar.