vader doet niks - Zwangerschapsforum

Oh ja..  En zware boodschappen toen ik zwanger was..  Ook allemaal voor mij,  en ik had het best wel moelijk omdat ik vlouw viel op straat.  Maar ik was zo "lief en naif"  dat ik die dingen niet zag.  Nu heb ik geleerd dat er rotmensen in de we

Hier hetzelfde, helaas.
Genoeg aandacht voor beide, merkt hij ook niets op aan, maar een fles geven of verschonen is gewoon teveel gevraagd.
Met de tijd (onze zoon is nu 8 maanden) wen je er wel aan, klinkt hard maar zo bedoel ik het niet want zit er zelf natuurlijk ook mee, maar je gaat jezelf sterker voelen.
Een soort power mommy zeg maar omdat je alles kan, begrijpt en een sterke band met je kindje opbouwt.
En ik merk aan mijn man dat hij dat wel lastig begint te vinden en langzaam stapjes gaat zetten om ook die band te krijgen met hem en een goede vader wil zijn.
Alleen al als hij vraagt of hij iets kan doen geeft mij dat wat verlichting aangezien het ook mentaal zwaar is deze situatie.

Hoi. 
Mijn zoon is inmiddels acht maanden. Mijn man doet ook vrij weinig. Computeren dat kan hij wel heel goed. Hij vind het zelfs te veel gevraagd als hij een dag op hem moet letten want hij heeft dan weekend. 
Ik heb alles alleen gedaan vanaf het begin ook de nachten. Ik vraag me wel eens af of er wel mannen zijn die mee helpen? 

Het heeft bij mijn man wel even geduurd maar inmiddels helpt hij wel mee met de opvoeding. Maar dat kwam pas toen ik ga mijn verlof weer aan het werk ging. Gezien ik wisselende diensten heb, dus ook in de avond of weekend moet werken had hij weinig keus .
Maar hij geeft ook eerlijk toe dat hij nu ze ouder wordt het leuker vind omdat hij voor zijn gevoel nu meer interactie heeft met haar. Ze praat en kan aangeven wat ze wil. Dat maakt het makkelijker voor hem. 
Qua huishouden......tsja daar moet ik af en toe voor uit me vel springen en dan doet hij wel wat. Maar goed ik ben dan ook de baas in huis 

Hier het zelfde hoor . 3 maand geleden bevallen   . En vader heeft maar 1 x de luier gedaan omdat het niet anders kon . Van ons zoontje zijn stoelgang is hij vies dan wil hij de pamper niet doen   . 
Maar Ik sta er ook meestal alleen voor ook snachts als ons zoontje zijn flesje wil . Sinds ons zoontje er is .is hij heel kwaad en snauwt hij  ook naar mij . Wij wonen nog met schoonouders maar we zijn wel getrouwd .  Maar hier loopt het ook niet gesmeerd tussen schoonouders ze moeien hun altijd  en ik mag men zoontje niet te veel oppakken en ik mag men zoontje smorgens niet wassen en ik mag men zoontje zijn flesje niet geven als men schoonouders hier zijn want zij willen dit doen   het is onze zoon toch   ik heb heel veel stress voor de moment  heel hard buikpijn constant braken ik heb echt kei veel stress nu   ik moet bijna gaan werken . Ik zie me nog niet terug  werken gaan . Ook als we weg gaan mag ik  ons zoontje niet meenemen erg is het 

Wat erg voor jullie dames die geen hulp krijgen van hun partner 


Hier net wel... we hebben samen 4 kindjes en hij doet veel voor ons  de kleinste zijn 6,5 maand, geeft papjes, flesjes, ververst pampers,... ook in het huishouden helpt hij en gaat werken in verschillende posten... 

Verschrikkelijk! Hij moet echt verantwoordelijkheid nemen voor zijn kind.

Hier ook het zelfde probleem. Ik ben thuis en werk momenteel niet. Mijn man wel. Ik ben druk bezig met onze dochter en het huis binnen zowel buiten. Mijn man komt om half 5 thuis. Hij verwacht dat het eten klaar staat op tafel. Als dit niet gebeurt heb ik een een chagrijnige man. Na het eten gaat hij roken en zit hij vrijwel de hele avond op zijn telefoon. Als ik er wat van zeg dan zegt hij dat het met het werk bezig is en dat hij zijn collega’s te vriend moet houden. Als in onze dochter in de avond naar bed breng heeft hij dat soms geen eens door omdat hij buiten in de veranda aan het chillen is. Zo staat de babyfoon altijd op mijn nacht kastje . Als onze dochter in de nacht wakker wordt dan zucht hij en slaat hij met zijn voeten op het matras. Ik haal haar uit haar bedje zodat hij rustig verder kan slapen. Anders wordt hij zo chagrijnig. Ik slaap hierdoor erg slecht omdat onze dochter de hele nacht naar mij toe trekt.... overdag probeer ik het huis schoon te maken. Anders krijg ik hier commentaar op en probeer ik zoveel tijd met onze dochter te brengen. Hulp heb ik soms van mijn moeder. Zij helpt ons veel financieel ik kan niet verwachten dat zij ons en financieel en met oppas helpt. Mijn schoonmoeder biedt zich nooit aan. Die ik druk met oppassen met haar nichtje van 3 jaar. Die komt 1x per week langs omdat ze toevallig in de buurt is voor haar werk. Als ik tegen mijn man zeg dat ik moe ben dan zegt hij dat ik overdag moet gaan liggen alsof ik hier tijd voor hebt. Vaak ga ik koken als onze dochter slaapt zodat ik tijd voor haar heb als ze wakker is. Ook zegt hij dat hij moe is van het werk. En dat ik de hele dag thuis zit. Alsof thuis zijn geen werk is. Ook vindt hij dat het een vrouwentaak is.... 
Vaak hou ik me maar stil want praten lost niks op. Behalve dat we discussies krijgen... maar inmiddels raak ik echt op.

Oja en maar roepen dat hij een tweede kindje wilt. Ik wil ook graag nog een kindje maar ik ben er harstikke bang vol omdat ik weet dat ik er alleen vóór kom te staan... 

 als een narcistische persoonlijkheid

Ik vraag me af hoe je wel man genoeg bent je zaad in een vrouw te pompen maar niet man genoeg om de liefde van je leven en het kindje dat ze 9 maanden voor jou gedragen heeft wat liefde en tijd te geven. Hier hetzelfde, en ik voel me al schuldig als ik ook maar vraag of hij 5 tellen op de kleine wilt letten omdat meneer ‘werkt’ en ik niet (ivm herstel en verlof want heb ook gewoon een vast contract).
Lig je dan, uitgescheurd, zonder slaap, zonder hulp en zonder liefde van de enige waarvan het zou moeten vermenigvuldigen door je ukkie.

Maar ik heb me er ook na veel pijn bij neergelegd: de band tussen mama en zoontje is straks supersterk en als ik besluit ooit mijn eigen geluk weer voorop te zetten weet je kleintje waar hij thuis hoort.

Ik kan hier nog niet over mee praten wat je nu mee maakt, maar ik ben nu binnen 2 dagen 32 weken zwanger en ik merk nu ook dat ik alles alleen doe. Wij zijn nog redelijk jong, beid 21 jaar wij hebben ijn getrouwd en 2 maanden er na zijn we onverwachts zwanger geraakt. Ik zelf wou nooit kinderen en wou reizen maken en van het leven zo genieten. Toen ik ontdekte dat ik zwanger was had ik verschillende emoties da het mentaal voor mij echt moeilijk was en had niet altijd de steun van mijn man want hij begreep mij niet. Waarom ik verdriet had omdat hij wel kinderen wil en ik niet: Maar toch heb ik besloten om het kindje te houden, mijn gevoel zij dat ik dit moest doen en ik kon het niet weg halen dan zal ik mij zo schuldig voelen voor ons kindje. 
Ook In heel de zwangerschap doe ik het huishouden alleen. En ben het ook beu ik ruim op en dag derna is het weer een stort elke dag werk ik met verschillende uren dagen. Soms werk ik met late shift tot avond en volgende ochtend terug tot middag andere dagen gewoon dezelfde uren ik heb totaal geen ritme +  na mijn uren of op vrije dagen zit ik thuis het huishouden te doen omdat ik alles alleen doe. 
Wanneer ik dan boos wordt dan ga hij pas de afwas is doen of stofzuigen en dweilen. Mijn man doet nachtshift en middag tot avond we werken op het zelfde werk wij zien elkaar dan niet zo vaak als ik dan vrij ben moet hij werken is zeer lastig. 
Wij moeten ook onze was in het wassalon wassen en dat doen we wel samen omdat ik niet de zakken kan nemen, zijn veel te zwaar en anders hebben we geen schone kleren. En boodschappen doen dat doen we ook samen. 
Wanneer ik tijd heb met hem ga hij liever naar zijn vrienden. Of we zijn even samen gaan wandelen is die 2u bij mij en derna is die terug 4u weg naar zijn vrienden. 
Ik vroeg aan hem om dit minder te doen ik snap wel da je ontspanning wil maar je moet leren u verantwoordelijkheid te nemen. En mijn vraag was ga je dit ook doen als ons kind er is en hij zij ja. 
Nu weet ik dat ons kindje komt dat hij dagelijks weg is da ik alles op mezelf krijg heb met hem gesprekken erover gehad en volgends hem overdrijf ik. 
Ook onze zomervakantie plannen is ook veranderd want juli ga ik bevallen en wij gingen samen op reis naar zijn land. 
Hij is daar al 5 jaar niet eet geweest en we hadden alles gepland maar omdat we onverwachts zwanger zijn gaan we dit niet doen. Nu is die zo wij zijn jong we laten de baby bij de mama en wij vertrekken samen.
ik zeg nee zo werkt het niet en antwoordt die ja wij zijn jong we moeten plezier maken, feesten en genieten van het leven. Waarop ik antwoordt tuurlijk dat wil ik ook maar wij moeten nu eerst ons verantwoordelijkheid nemen en voor ons kind zorgen beide. (Dit is dus waarvoor ik ook bang was ik begin van mijn zwangerschap, hij begreep niet waarom ik verdrietig was en nu beseft hij het zelf)
Dan zeg die ja dan ga ik alleen naar mijn land ga ik op familie bezoek ga ik naar men vrienden en wil graag naar de begraafplaats van zijn papa. Ik begrijp dat jij het mist daar maar toch moet hij zijn verantwoordelijkheid gaan nemen. 
Nadeel hij heeft erover gesproken me een collega van ons en die zij tegen hem ja je moet gaan naar u land genieten … waardoor we ruzie hebben gehad 
En sinds dien hebben wij nu nog steeds ruzies omdat ik zogezegd overdrijf. En bevestigen krijgt van collega da hij gelijk heeft. 
Nu weet ik zelf ook niet meer wat ik moet doen