Mijn vriend (30) en ik (29) zijn 9 jaar samen en gaan augustus 2019 trouwen. De planning was om nadat we getrouwd zijn te beginnen aan kinderen. Dit zou de meest verstandige keuze zijn omdat we dan geen bruiloft meer hoeven te plannen, een verre huwelijksreis kunnen maken en ik bijna klaar ben met studeren (HBO deeltijd, naast 32 uur werken). Ook ben ik sinds januari 2018 na 6 jaar in vaste dienst te zijn geweest begonnen bij een nieuwe baan.
De laatste tijd droom ik en denk ik veel over/aan kinderen en na lang denken zou ik graag eerder willen beginnen. Na een goed gesprek met mijn vriend bleek dat hij er al langer klaar voor was maar heel lief wachtte totdat ik ook zover was.
Stiekem zijn we beide heel enthousiast, maar stiekem vind ik het ook doodeng! De veelvoorkomende vragen komen naar voren; moeten we nu wel beginnen, doen we er goed aan, ben ik er klaar voor, kan het financieel, moeten we toch maar wel nog een jaar wachten…
Ik maak mij erg zorgen over de financiën en dan eigenlijk alleen wat betreft de onzekerheid van mijn baan. Heb toch maar alleen een contract voor bepaalde tijd. Ben zo bang dat ik straks zonder baan zit, maar andere kant.. Voordat ik een vaste baan heb kan het ook zo 3 jaar verder zijn.
Daar komt nog bij dat ik momenteel echt dood ongelukkig ben in mijn nieuwe baan, zit totaal niet op mijn plek. Werk valt tegen en nog erger… De sfeer is totaal anders dan ik had gedacht en gehoopt. Wil dus graag verder solliciteren. Maak mij alleen zorgen om het solliciteren i.c.m. bezig zijn met zwanger worden. Zou het aan de ene kant rot vinden om na kort daar te werken te vermelden dat ik zwanger ben, maar zou ook niet durven om dit te zeggen tijdens sollicitatie/proeftijd.. Grote kans dat ze dan voor een andere kandidaat gaan. En.. Ik weet natuurlijk niet of en hoe snel ik zwanger wordt. Het kan meteen raak zijn maar kan ook zo 2 jaar verder zijn. Enige wat ik stiekem een beetje jammer zou vinden is met een dikke buik in een trouwjurk staan. Maar dat is misschien wel een hele oppervlakkige gedachte.
Zoals jullie waarschijnlijk merken gaan mijn gedachtes alle kanten op, ben van mijzelf een ontzettende twijfelkont doordat ik aan alle mogelijke "ramp" scenario's denk. Mijn vriend daarin tegen is veel praktischer ingesteld en maakt zich niet zo snel zorgen, die gelooft dat alles wel op zijn pootjes terecht komt.
Ik weet het gewoon niet meer en toen bedacht ik mij.. Ik zal vast niet de enige zijn! Hoop dat jullie met mij mee kunnen denken en mij wellicht gerust stellen.. Of juist niet haha.
Herkennen jullie deze situatie (of een aantal elementen ervan)? En wat hebben jullie gedaan of zouden jullie doen?