Dag allemaal,
Ik ben Marie, 30 jaar en nieuw op dit forum. Ik ben ook helemaal niet bekend met online fora maar ben ten einde raad en hoop hier misschien wat van mijn vragen te kunnen beantwoorden (laatste alinea). Of misschien lotgenoten te vinden, andere ervaringen te lezen,...
Zonder heel mijn geschiedenis hier volledig uit de doeken te doen vertel ik wel graag een beetje achtergrondinformatie. In september 2019 ben ik begonnen met medicatie voor mijn depressieve gevoelens en angstemoties. Jarenlang heb ik er tegen gevochten, jarenlang ben (en ga ik nog steeds) ik naar psychologen en psychiaters gegaan, maar ik wilde nooit medicatie slikken. Bang voor alle nare bijwerkingen, bang om mezelf te verliezen, bang om mijn geluk te laten afhangen van een pilletje,... Maar mijn psychiater stelde het voor een zoveelste keer toch voor en ik dacht... OK, let's do it, we zien wel... En wat een verademing was me dat! Vanaf dag 1 (ook al kan dat niet) hielp dit wondermiddel. Ik trok me de dingen veel minder aan, ik stond veel nuchterder en rustiger in het leven, kon eindelijk eens genieten zonder mij schuldig te voelen, kortom: ik was gelukkig. Fantastisch! Mijn omgeving merkte het ook, ik glimlachte veel meer, had al weken niet meer gehuild,... Ik had dit al veel eerder moeten proberen!
Na een tijdje vertelde ik aan mijn psychiater dat de kinderwens wel meer en meer begon te kriebelen en dat mijn vriend en ik er klaar voor waren. Ze zei dat ik dan wel eerst moest afbouwen met de medicatie, omdat het (volgens haar op dat moment) niet slim was om met een antidepressivum zwanger te worden. Ze dacht ook dat ik sterk en stabiel genoeg was na 9 maanden medicatie. In juni startte mijn afbouwproces en vanaf 1 juli was ik volledig "clean" zoals ze dat noemen. Hoe weinig bijwerkingen ik ervaarde van de medicatie-opstart, zoveel bijwerkingen had ik van mijn afbouw-marteling... Het was enorm zwaar en heel moeilijk. Maar ik dacht... alles voor die kinderwens.
Nu zijn we een dikke maand verder en het gaat écht niet met me. Ik ben, bijna, terug bij af. Huilbuien, depressieve gevoelens, ruzies, frustraties, geen zin meer in het leven,... Kortom: echt geen goeie mindset voor een kind op de wereld te zetten. Ik zou dus echt heel graag terug met mijn medicatie (Sipralexa) willen starten. Mijn psychiater is momenteel een maand in verlof en ik kan haar niet bereiken t.e.m. 31 augustus. Zelf zomaar terug starten (ik heb nog veel in huis) lijkt me niet verstandig, daar deze SSRI (selectieve serotonine heropname remmer) niet per se aan te raden is tijdens een zwangerschap (of wat ik lees).
Maar daarover gaan mijn vragen dus vooral. Zijn er vrouwen die een antidepressivum hebben geslikt tijdens hun zwangerschap? Zoja: welke? De volledige zwangerschap? Wat zijn de ervaringen hier bij mama en baby? Ik heb al zoveel gelezen op het internet en het lijkt alsof de laatste jaren het taboe rond een SSRI en een zwangerschap wat verdwenen zijn. Maar toch ben ik er nog heel onzeker over en lees ik ook wat tegenstrijdigheden. Zijn er vrouwen die hier ervaring mee hebben? Want het lijkt bijna alsof het moederschap mij niet gegund is. Niet zonder of niet met medicatie...
Alvast bedankt!
Liefs,
Marie