Zwanger worden na doodgeboorte - Zwanger worden forum

Hoi,wat vervelend zeg...Ik heb het gelukkig niet meegemaakt maar in mijn omgeving wel. Ik vind het persoonlijk heel bijzonder als je erna weer zwanger word. Niks mis mee vind ik. Het is niet zo dat je je overleden kindje vergeet,je kan het juist herdenken door je kindje te vertellen over zijn of haar broer of zus. Sterkte met verwerken...

Bedankt voor je reactie. Het doet goed te weten dat er mensen zijn die vinden dat er niks mis mee is. Want inderdaad, het is niet om ons dochtertje te vervangen of te vergeten, dat kan toch nooit. Maar ik ben bang dat sommigen dat dus wel zouden denken ...

Ik heb ook geen ervaring hiermee maar ik kan me voorstellen dat je je 'schuldig' voelt wanneer je van je nieuwe kindje kan gaan genieten en dit nooit hebt kunnen doen van je overleden kindje. Ik zou zeker zoals Moi zegt je toekomstige kinderen vertellen over hun overleden broer of zusje en daardoor het kindje ook echt bij jullie familie laten horen.
Ik wil jullie in ieder geval heel veel sterkte en geluk wensen in de toekomst en ik hoop dat jullie snel een kindje in jullie gezin mogen verwelkomen!

We gaan zeker blijven over haar praten. Ze blijft ons kindje en dus een heel belangrijk deel van ons gezin. Bedankt voor de steun!

hey, mamavansteryelena
eerst en vooral wil ik je toch veel sterkte wensen om je verdriet te verwerken ondanks dat het al 3 jaar geleden is. het blijft gewoon moeilijk als je je kindje verliest. wij hebben ons eerste dochtertje ook verloren op 24 weken zwangerschap en heb me nog nooit zo slecht gevoeld. als toen die tijd. nu zijn we ook 3 jaar verder en heb het toch goed verwerkt. ik ben dan ook van het principe dat niks voor niks gebeurd, hoe hard, pijnlijk of moeilijk het ook is.
nu ben ik pas bevallen van ons zoontje en vraag me nu nog vaker af hoe zou het geweest zijn als onze saana er nog was geweest. de grote zus van onze yunis. ik heb geen schuldgevoel tegenover haar omdat het leven toch verder gaat we moeten niet blijven stilstaan door het gemis dat zou ze zeker ook niet willen. ik denk dan ook dat ze gewoon super blij is met haar kleine broer. als yunis later een beetje begrip gaat krijgen over alles ga ik hem ook vertellen over zijn grote zus. iedereen rondom ons hadden veel begrip en kreeg veel positieve reacties op mijn toen nieuwe zwangerschap maar moet ook eerlijk zijn dat ikzelf heel erg onzeker en bang ben geweest tot die weken voorbij waren.
volg jullie hart zou ik zeggen

liefs liena

Dag Liena,
Wat vreselijk dat jullie dit ook hebben moeten meemaken. Wij zijn ons dochtertje pas verloren in september 2012. Het is haar broertje die al 3 jaar is. Ik vind het mooi dat je zo kan denken. Hoe graag ik ook nog een kindje wil verwelkomen in ons gezin, ik voel me schuldig. Maar misschien vooral omdat ik vrees dat mensen zouden denken dat dit wil zegge dat ik er al over ben. Wat ik waarschijnlijk nooit ga kunnen. Ze blijft ons 2 kindje. Ik ben bang dat de mensen haar zullen vergeten, en al zeker als we nog een 3e kindje zouden krijgen. Ik ben dus blij te horen dat jij positieve reacties kreeg op je nieuwe zwangerschap! Het zou zoveel voor mij betekenen moesten de mensen er begrip voor hebben en me steunen. Laat ons hopen dat het bij ons ook zo zal verlopen dan ... Want ik ben me ervan bewust dat ik nooit geen zorgeloze zwangerschap meer zal hebben.

hallo mamavansteryelena
het is nog maar zo kort gebeurd. had het een beetje verkeerd gelezen. ik vroeg de voorlaatste keer nog aan mijn gyneacoloog of er nog kans zou zijn dat er iets gebeurd in je zwangerschap vanaf 20 weken. 1 op 100 zei ze. dat wij die ene zouden zijn hadden we nooit verwacht. ons dochtertje is geboren op 31 december 2009 een dag om nooit te vergeten. ook een dag die heel gezellig zou moeten zijn veranderde in een nachtmerrie. mijn nieuwe zwangerschap duurde ongeveer 2 jaar en had ook meteen weer een miskraam. ik dacht dat een kindje niet voor mij was weg gelegd. direct na de miskraam was ik terug zwanger en daar is onze yunis van gekomen.

weet je mensen hebben altijd wel wat te zeggen. ik wilde ook snel terug zwanger worden en alles weer zo snel mogelijk hervatten (werk enzo) mijn gyneacoloog zei wel dat ik me niet voorbij moet lopen. maar voor mij was dat het beste om alles te verwerken. gewoon onder de mensen komen. en natuurlijk heb je dan ook nog eens van die mensen die je aankijken en dan achter je aan lopen te praten tegen vrienden of je collega's gewoon om te zeggen hoe zielig ze je wel vinden en vooral dat ze het niet normaal vinden dat je al zo snel komt werken.
je moet er ook echt niet van wakker liggen wat mensen zeggen of denken. sommige hebben gewoon altijd commentaar. en iedereen verwerkt alles toch op zijn eigen manier.
als jullie vinden dat jullie er klaar voor zijn zou ik er gewoon voor gaan. het is tenslotte jullie gezinnetje en jullie moeten bouwen op elkaar. dat gaan die andere mensen niet voor jullie doen. dus laat al die mensen maar lekker praten
liefs liena

Bedankt Liena,
Je zou beginnen denken dat het je niet gegund is. Maar we willen onze angst niet laten overheersen. Het verlangen naar een kind is groter. Maar ik ga maar gerust zijn eens ik mijn kindje in mijn armen zal hebben.
Iedereen verwerkt inderdaad op een andere manier. Ik ga me er moeten bij neerleggen dat er steeds zowel positieve als negatieve reacties gaan komen. Ik neem me voor om gewoon verder te gaan met mensen die er positief tegenover staan. De andere heb ik dan duidelijk niet nodig. Ik houd je op de hoogte ... x

ik heb in februarie ook een dochter af moeten geven. bij de controle van 26 weken zwangerschap bleek het hartje niet meer te kloppen. toch zou ik zo graag een kindje willen hebben, we zijn er ook gelijk weer voor gegaan. natuurlijk nog zonder resultaat. maar hier heb ik wel vertrouwen in. en mensen die gaan lullen intereseren me helemaal niks die snappen niet hoe dit aanvoelt als je niks ervoor krijgt.

Het doet me pijn te horen dat jullie ook je dochtertje hebben verloren. Het is van ons nu anderhalf jaar geleden, en het doet nog steeds verschrikkelijk veel pijn...

Hier hebben wij met 21 weken zwangerschap afscheid moeten nemen van ons dochtertje. Ze bleek trilpoidi te hebben. Mijn eerste reactie was toen we hebben 1 gezonde dochter hier laten we het bij. Al heel snel bleek dat de wens voor een tweede juist nog sterker was geworden. We zijn er na 2 maanden weer voor gegaan en was direct raak. Ben nu 10 weken zwanger. Moet er wel bij zeggen dat het emotioneel toch zwaarder is dan gedacht. Je hebt een ervaring en die neem je de rest van je leven mee.
Onze familie weten het. De 1 reageerde heel blij de ander schrok juist weer. De 1 begrijpt de angst en de ander zegt gewoon keihard jullie hebben er zelf voor gekozen om zo snel weer zwanger te worden. Je moet dit zien als iets apparts en het oude niet meenemen. Makkelijk gezegd denken we dan. We hebben onze eigen plan getrokken. Hier voelen we ons goed bij en de rest heeft er maar mee te dealen. Het is ons leven en niet die van hun.
Schuldgevoelens naar ons ander kindje is er bij mij zeer zeker. Als ik dan alleen ben kijk ik dan even naar de lucht en zeg dan ook ik zal je nooit vergeten je blijft voor altijd in mijn hart! Je was zo gewenst we wouden je zo graag bij ons houden maar het kon niet. Dat is gewoon zo. Klinkt misschien raar dat ik dat doe maar het helpt mij omdat we onze dochter hebben verteld dat haar zusje nu in de wolken is.

Sorry voor je verlies. Ik heb ook een tijdje geworsteld met de gedachte om ons zoontje alleen te laten opgroeien na het verlies van ons dochtertje. Maar ik kon mij daar echt niet bij neerleggen. We hebben altijd meerdere kindjes gewild. En ja, zijn zusje is geboren, en hoort altijd bij ons. Maar mijn zoontje blijft hier toch maar alleen ... Proficiat met je nieuwe zwangerschap! Ik wens je een gezonde baby toe!

Mamavansteryelena  Hoe is het nu met je? Heb jullie de knoop kunnen doorhakken wat jullie willen? 

Liefs Mamavan2

5 maanden na de geboorte van ons dochtertje was ik opnieuw zwanger. Het is geen zorgeloze zwangerschap geweest, maar dat wist ik van op voorhand. Mentaal en lichamelijk was het een zware zwangerschap. De angst blijft je toch overheersen. Uiteindelijk is ons 3e kindje, opnieuw een zoontje, gezond geboren aan 37 weken. Het maakt wat goed, hij schenkt ons weer vreugde, en we kunnen weer intens genieten van kleine dingen. Maar het neemt zeker niet het verdriet weg voor ons meisje. Elke dag is er wel minstens één moment dat de tranen over mijn wangen rollen...

Ik ben pas bevallen was ook 21 weken toen is mij vruchtwater kapot gegaan uit het niets mij dochter is de volgende dag overleden ze hebben testen bij mij gedaan maar ik heb helemaal niks ben gezond ik ben er kapot van ik zou graag antwoord willen waarom wat is er mis. Ik wens iedereen sterkte het is een hele harde en zware tijd voor mij ik ben echt down

Hoorde laatst een mooi gezegd over overleden kindjes; twee om voor te zorgen, drie om van te houden.

Zo is het precies Iza. Je blijft altijd ook van dat ene kindje houden die er niet meer is.

Hier ook een een doodgeboren kindje met 26 weken, ik was zwanger van een tweeling jongen en een meisje helaas heeft onze meid Noa het niet overleefd het is zo zwaar om zo iets mee te maken! Mijn kindjes zijn met 32weken geboren vanwege pre-eclampsie waardoor wij natuurlijk ook verschrikklijk bang waren om onze zoon ook kwijt te raken maar na 5 weken nicu mocht onze zoon eindeljjk mee naar huis.

Ik leef enorm met je mee. Ons meisje was ook 26 weken... Het is ondertussen anderhalf jaar geleden, maar ik weet nog exact hoe ik me voelde. Tijd heelt vele wonden, maar het verlies van je kind kan volgens mij toch niet helen. Heel veel sterkte!

Lieve Mensen,

Via twitter werd ik op deze discussie gewezen. Mochten jullie behoefte hebben aan het lezen over een boek over zwangerschap na doodgeboorte, dan maak ik jullie graag attent op het eerste Nederlandse handboek over zwangerschap na babysterfte 'Altijd een kind te kort'. Geschreven door mijzelf in samenwerking met dr. Maria Pel, gynaecoloog uit het AMC. Meer info via facebook.com/altijdeenkindtekort of www.altijdeenkindtekort.nl

veel sterkte voor iedereen,
Jeannette Rietberg
auteur

Beste,

Ik ben mijn zoontje verloren na bijna 35weken zwangerschap! Voel me emotioneel een wrak met momenten! Ik heb al een dochtertje van bijna 3,5 jaar. Onze wens voor nog een kindje is heel groot, maar we hebben echt heel veel schrik dat het mis zou lopen.

Ik vind het juist waanzinnig krachtig als je weer voor het leven durft te kiezen nadat je hebt gezien hoe kwetsbaar het is. Soms glipt de tijd door je vingers, soms het leven, soms de liefde en ik denk dat wanneer je een kindje verliest je het alle drie door de vingers glipt. 
Wanneer je een kindje verliest krijg je nooit de kans om voor jouw kindje te zorgen, het te leren kennen, het op te voeden en het te knuffelen. Het lijkt me zo ontzettend zwaar maar probeer je te laten leiden door het leven en toekomstperspectief. Hoe je je kindje ook verloren bent, het zit in je hart en hoort bij je gezin. Zorg er daarom goed voor. x

ik verloor mi zoontje aan bijna 42 weken zwangerschap, de zaterdag was alles nog in orde zei de gynaecoloog en de zondag leefde ons zoontje niet meer, we zijn er kapot van.

hier mama van Mason, wij verloren ons baby'tje aan 42 weken zwangerschap, heb de zaterdag nog aan de monitor moeten liggen en volgens de gynaecoloog was alles perfect, de zondag leefde ons zoontje niet meer, het is nu bijna 8 weken geleden en we zijn er kapot van, waarom is dit nu toch gebeurt, agressieve bloedvergifteging, gepaard met een septische shock, het moet op een paar uur tijd gebeurd zijn, de gynaecoloog zei nadien zelf van had ik het eerder in gang gestoken was er met je zoontje niets aan de hand, maar neen altijd maar wachten en wachten tot het te laat is, ik ben kwaad, verdrietig, we zijn er kapot van.

Heb je de Inspectiw hiervoor aangeschreven en een advocaat in de hand genomen om hun aansprakelijk te houden? Ik snap dat het weg moeilijk is, omdat je er zo kapot door bent, maar in dit land spelen ze met de levens van de baby’s in de baarmoeder! Te afwachtend beleid, omdat ze heilig geloven in natuurlijke bevalling, al weten ze bijvoorbeeld al dat de baby te groot is! Plus het heeft allemaal weer met geld te maken! 
Lees: 
https://www.nrc.nl/nieuws/2016/04/22/het-is-een-prachtig-kind-waarom-is-hij-overleden-1609177-a1134638

Op 09-09-2015 is ons zoontje levenloos geboren na 41 weken zwangerschap.

hoi allemaal!

ik ben op 16 juni op 26 weken bevallen van ons Gusje die een weekje oud is geworden.
Wij zitten nu in ronde 5 dus om nog eens te proberen.
Het verlies valt ons super zwaar maar we moeten vooruit en de kinderwens is groot.

Nu ben ik vandaag op dag 22 van mijn cyclus (heb meer kortere cyclussen) opgestaan met menstruatie krampen.
ik dacht oh nee ze zijn er.
Aangekomen op het werk geen spoor van menstruatie.. 5 min later 2x moeten overgeven.
Ik heb een zeurderig gevoel in mijn buik.
Nochtans heb ik op dag 14/15 van mijn cyclus mijn eisprong gehad dus zou het nog een beetje vroeg zijn.
Ik weet dat ik in begin ook misselijk was en dat dat van de stress kwam.. maar vorige maand geen last meer van gehad en voel me deze maand eigelijk wel goed...
iemand ervaring hiermee?

Hai dames.

Wij zijn 14 juni jl trotse ouders geworden van een in stilte geboren meisje na 27 weken zwangerschap. Ze is overleden als gevolg van dat ik spontaan diabetes type 1 kreeg en erg ziek werd.. Inmiddels zitte we alweer in ronde 3 voor een broertje of zusje voor Famke. Het is dat we moesten wachten op groen licht van de internist anders waren we er meteen weer voor gegaan. Gelukkig zijn mijn suikers redelijk en kunnen we zo snelweer van start. Bij sommigen duurt dit jaren dus hier erg dankbaar voor! De wens voor een kindje is alleen maar groter geworden! Mijn ouders weten dat we weer bezig zijn en staan er dan ook 100% achter want ook de familie heeft erg veel verdriet.

Ik wens iedereen een gezond kindje toe maar ouders van een vlinderkindje in het bijzonder
Heel veel geluk iedereen. Liefs

Ook ik ben mijn zoon kwijt na een zwangerschap van 41,1 weken.
Niks geen aanwijzingen dat het niet goed ging ofzo alles was altijd keurig in orde laatste groeiecho met 39 weken gehad en alles was super...
Ging op die dag voor de gewone controle naar de vk en er zou dan gekeken worden of ik eventueel te strippen  was en anders zou ik 2 dagen later overgedragen worden naar de gyniacoloog.
toen ze de dobtone op mijn buik  zette hoorde ze niks......in het ziekenhuis werd bevestigd dat zijn hart gestopt was...
Er is niks uitgekomen ook hoe dit toch kon gebeuren alles zag er keurig uit ook onze zoon was zo vreselijk mooi en volmaakt 53 cm lang en 3380 gram zo onbegrijpelijk..
En nu is de wens nog zo groot!
Heel de zwangerschap doorlopen en toch met lege handen.
we hebben nog een zoon en we waren zo blij dat hij grote broer zou worden.
Ik wil zo graag weer zwanger worden en ik ben er tegelijkertijd zo vreselijk bang voor!
Het zal dan denk ik echt heel erg zwaar worden.

Hallo,

 met tranen in de ogen lees ik hier jullie verhalen. Wij zijn onze eeneiige tweeling jongens na 22 weken zwangerschap veel te vroeg verloren slechts een paar weken terug. Ook mijn water brak veel te vroeg en tegen dat ik op materniteit aankwam was alle hoop al vervlogen. Het is niet te geloven hoe je wereld instort op zo een moment. Zeker omdat de week voordien nog alles goed leek op de echo. Op zo een moment vraag je je af waaraan je dit in godsnaam hebt verdiend. De wereld staat stil maar je kinderwens blijft wel aanwezig. Op zo een moment besf je hoe hard je ernaar uitkeek om ouders te worden. Hoe trots je was/bent op die kleine ukjes maar ook hoe kwaad je bent op alles en iedereen (die er natuurlijk niets aan kunnen doen). Ergens wil ik terug een tweeling maar niets kan onze zoontjes natuurlijk vervangen... Aan de andere kant wil ik dit niet nogmaals meemaken... de angst is enorm. Wanneer ben je klaar om het avontuur opnieuw te beleven, hoelang moet je wachten. Hebben we meer risico dat het opnieuw misgaat? Tot op vandaag weten we trouwens niet waaraan het lag. Een ééneiige tweeling brengt risico's met zich mee maar wij dachten dat dit reeds van de baan was na 12 weken :-(... Wanneer wordt de pijn dragelijker?