Zwanger worden na doodgeboorte - Zwanger worden forum

Tweetjes (Gast) - schreef op 08-02 om 10:03
Allereerst leef ik mee met iedereen die zijn kindje heeft verloren en wens iedereen kracht toe met dit enorme verlies, ongeacht hoe oud je wondertje is geworden .

Ik ben mijn zoontje verloren met 39 weken zwangerschap. De hele zwangerschap prima doorlopen en buiten de 'normale ' zwangerschapskwaaltjes geen problemen.
Tot die ene dag... op een gewone controle bij de vk geen hartje meer te horen. Ik was in ongeloof en ik raakte in shock, dit duurde zeker tot een uur na controle in het ziekenhuis, toen kwam ik weer wat op de wereld terug. Wat ik niet kon begrijpen is dat mijn lichaam mij geen signaal gaf dat er iets aan de hand was. Mijn lichaam stelde me teleur. Hij is op 21 -08- 2015 met een natuurlijke bevalling geboren. Hij was 53 cm en 4090 gram. Een prachtig compleet ventje! Na onderzoeken is de oorzaak ' domme pech' zoals gezegd word.
Verschrikkelijk maar Wel gunstig voor een eventuele nieuwe zwangerschap zoals de gynaecoloog zei. Ik begreep hem maar de vraag 'waarom' wil je zo graag beantwoord hebben.
Een nieuwe zwangerschap was er sneller dan gepland ( avondje alcohol en ontspanning met mijn man  )
Het was wel volgens mijn berekeningen bijna onmogelijk dat ik toen vruchtbaar zou zijn geweest. maar toch is het die 3 maanden op die avond gebeurt. Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik de positieve test in mijn handen had. Ik heb eerst vreselijk gehuild en praatte in mijn hoofd tegen mijn zoontje dat ik hierdoor hem echt nooit zou doen vergeten. Schuldgevoel was enorm. 

Ik ben inmiddels 13 weken zwanger van een tweeling ( mega bijzonder) 
Ik leer mezelf eraan over te geven en begin me meer open te stellen naar deze twee wondertjes. Dat ik me inhield met super blijdschap in het begin is denk ik ook zelfbescherming geweest.
Maar ik hou van ze allebij. Die liefde neemt niets weg van het feit dat ik van mijn ventje ook nog steeds hou. Door het schuldgevoel had ik daar in het begin vreselijk veel moeite mee. 
Ook de controles zijn voor mij telkens een zenuwslopende gebeurtenis. Ik merk dat ik een trauma heb opgelopen tijdens de controle bij de verloskundige de laatste keer van mijn zoontje. Nu zit mijn hart in mijn keel en ben ik zo bang voor de woorden ' ik zie of hoor geen hart acties meer', of die lange stilte als ze zien dat er iets niet goed is...
Het zal een hele lange pittige zwangerschap worden maar de liefde voor deze twee kleintjes en mijn geweldige man aan mijn zijde en mijn oudste zoon zullen mij er vast doorheen slepen. De hoop dat ik straks wel 2 huiltjes mag horen is enorm en daar gaan we voor!
48 antwoorden en 45361170x bekeken
mama van 3 (Gast) - schreef op 18-02 om 13:29
Ook wij zijn onze dochtertje  verloren.  Als 26 weken zwangerschap is zij thuis bevallen. Alles ging zo snel  en voor ik het wist was zij er al.  Ze heeft 8 dagen geleefd en uiteindelijk op 31 december 2015 hebben we afscheid genomen.  Ik heb nog steeds ontzettend veel pijn  , ondanks dat ik 2 gezonde zonen heb. De wens om weer zwanger te worden is heel groot.  Ik ben alleen wel erg bang voor alle reacties om ons heen. Sommige begrijpen mijn verdriet niet eens laat staan mijn nieuwe baby wens. Ik had nooit gedacht zoiets mee te maken. En dan ook nog eens zoveel vrouwen die hiermee te maken hebben. Mijn hart gaat uit naar jullie allemaal..
Falca (Gast) - schreef op 14-03 om 11:55
Ik ben mijn zoontje Jayden verloren na zijn geboorte met 31 weken. Met de 20 weken echo was er bij hem een hydrothorax geconstateerd. Na allerlei onderzoeken tijdens de zwangerschap was er geen oorzaak voor gevonden, alleen een vermoeden dat het misschien door een lek lymfevat zou kunnen komen. Dit kon dan pas behandeld worden na zijn geboorte. Tijdens de zwangerschap wel een ingreep gehad zodat het vocht om zijn longen weg kon lopen zodat zijn longen konden ontwikkelen.
De ingreep op zich was goed gelukt omdat het vocht weg ging en zijn longen de ruimte kregen. Echter bleek na de uiteindelijke spoedkeizersnede dat zijn longen nooit zijn gaan herstellen. Hij kon niet ademhalen toen de navelsteng doorgeknipt was en is direct daarna stilletjes weggezakt. Ik heb hem nooit geluid horen maken en niet levend kunnen zien omdat ze uiteraard direct geprobeerd hebben om hem te reanimeren. Ik vind dit nog steeds heel moeilijk. Nu ben ik er vorige maand achter gekomen dat ik 6 maanden na Jayden zijn geboorte spontaan weer zwanger ben geworden. Dit kwam voor mij als een verrassing omdat ik voor Jayden 4 jaar zonder succes geprobeerd heb om zwanger te worden en uiteindelijk IUI nodig gehad had om zwanger te kunnen worden. Ik zou nu ongeveer 6 weken moeten zijn, ik ben er blij mee maar kan voor mijn gevoel er niet van genieten zoals bij Jayden, ik ben als de dood dat ze weer iets vinden op de echo's en dat het alsnog mis gaat. Ik weet dat wat Jayden had niet erfelijk is en dat wij gewoon pech hebben gehad maar ik kan er nog niet gerust op zijn. Een baby is een klein wondertje en als je nagaat wat er allemaal nog is om een gezond kindje te krijgen is er zoveel wat mis kan gaan. Ik hoop echt dat als de echo's goed zijn ik er langzaam wel van kan gaan genieten want dit kindje kan er ook niets aan doen en ik ben er wel blij mee.
Koekoek - schreef op 15-03 om 13:39
Met tranen in mijn ogen  zit ik jullie verhalen te lezen. Wat zijn jullie stuk voor stuk krachtige vrouwen. 
Ik heb zelf geen ervaring maar wel dat mijn broer dood geboren is. Mijn ouders zijn altijd open en eerlijk geweest en hij maakt nogaltijd deel uit van ons gezin. Hij is met 37 weken in de ambulance geboren. In die tijd 1987 ging alles anders dan tegenwoordig.  Mijn moeder was naar de huisarts gegaan nadat ze een soort voorweeen voelde. De huisarts heeft geluisterd en die heeft haar terug naar huis gestuurd omdat er niets was. 2 uur later lag mijn moeder in een ambulance met gillende sirenes en is hij stil geboren. Ze kreeg te horen; had je maar gelijk gekomen. 
Tot op de dag van vandaag heeft ze een enorm schuld gevoel. 
Nadat mijn ouders dit hebben meegemaakt vertelde mijn opa en oma dat ze 2x een kindje zijn verloren een met 34 weken en een met 36 weken. 
Tevens heeft mijn tante het meegemaakt met 33 weken.
Ik ben heel bang dat het iets in de familie is. Maar lees veel op internet dat dit niet bepaald familiair is.
Jullie hebben natuurlijk niets aan mijn verhaal maar ik kan zeggen dat ik blij ben dat hij deel uitmaakt van het gezin. 
Veel kracht en liefde voor een ieder die dit heeft meegemaakt.
Liefs
Daphne (Gast) - schreef op 09-07 om 23:15
Hier tot ons grote verdriet ook een stilgeboren baby van 26 weken.
Inmiddels is het ruim 2 jaar geleden. De 20 weken GUO was perfect en niks zou doen denken dat het bijna onmogelijke zou gebeuren: placenta insufficientie opgetreden na 20 weken.
Met 25 weken vond ik mijn buik erg klein, mijn zorgen kenbaar gemaakt aan de gynaecoloog en die gaf ook aan dat dit ook door mijn bouw kan komen en niks zegt over de zwangerschap. Om dit te bewijzen werd er een groeiecho gemaakt die alle alarmbellen deed laten rinkelen. Ons zoontje liep 2 tot 3 weken achter op groei, hersens zaten in noodtoestand. Ze konden niks doen want hoewel ik 25 weken was moest de kleine boven de 600 gram zijn. 10 dagen later had ik een groeiecho, de dag ervoor op dodenherdenking 2014 overleed ons mannetje.

Inmiddels ben ik 21 weken zwanger, wederom van een jongetje. Ik heb geen schuldgevoel maar vind het heel erg lastig. Ik zit erg met mezelf in de knoop en zit hier helaas door in de ziektewet. We wilden op zich eerder zwanger worden, maar helaas resulteerde dat 3x in een miskraam en nu pas in een goede zwangerschap. Wederom een goede GUO gehad en a.s. maandag een groeiecho. Ik vind het enorm spannend.

Ik lees dat jullie (TS) een gezonde zoon hebben gekregen, prachtig!! Van harte gefeliciteerd!!

Veel liefs, Daphne
Kimxx - schreef op 13-07 om 11:28
Wat vreselijk om te lezen dat er zoveel andere stellen zijn die hun kindje moeten missen. Het zwaarste wat iemand mee kan maken, dit gun je niemand toe! Ook wij hebben eind januari 2016 afscheid moeten nemen van een prachtig wonder, onze onwijs sterke dochter Lauren. Ons verhaal..

In mei 2015 hadden wij na 6 maanden proberen dan eindelijkde positieve test, we waren in zeer blijde verwachting van ons eerste kindje. Direct begon de misselijkheid bij mij, die tot 11 weken erg heftig heeft aangehouden. Daarna ging het gelukkig beter en konden we langzaamaan wat beginnen genieten van de zwangerschap. Bij 17 weken hebben wij een pretecho laten maken, ons kindje deed het toen super goed en er waren geen duidelijke afwijkingen te zien. En wat bleek, mijn voorgevoel klopte, want wij kregen een dochter! Intens gelukkig waren wij hiermee.
 
Toen kwam de dag, 14 september 2015, waarop wij de 20 wekenecho kregen. Na ons meisje zo'n kwartiertje te hebben bekeken en alle goede dingen opgenoemd te hebben, kwam de verloskundige aan bij het hartje. Het werd stil.. en heel voorzichtig sprak ze de woorden uit.. 'Het hartje is wel een beetje groot'. Onze wereld stortte in. De verloskundige kon wel zien dat het niet helemaal in orde was, maar wat er precies aan de hand was kon ze niet zien. We zijn daarom direct doorgestuurd naar het Universitair Ziekenhuis in Gent (wij wonen in Zeeuws-Vlaanderen) waar we gelukkig de volgende ochtend terecht konden. Die avond zijn we als een gek heel internet af gaan zoeken en aan de hand van de beschrijving van de verloskundige kwamen wij zelf tot de ontdekking dat de hartziekte die het meest in de buurt kwam van deze omschrijving Morbus Ebstein was. Als je zoekt op deze hartziekte vindt je veel succesverhalen. Eigenlijk lees je niets over de mogelijkheid dat het zo ernstig is dat een kindje eraan zal komen te overlijden. Met gereserveerde 'goede' hoop dat het dus wel mee zal vallen zijn we de volgende dag naar het UZ vertrokken. De gynaecoloog en de kindercardioloog voerden gezamelijk de echo uit en nadien kregen wij dan eindelijk te horen wat ons kindje heeft en wat dit voor gevolgen zal hebben.
 
De grond zakte onder onze voeten vandaag toen de cardioloogvertelde dat het inderdaad om de hartziekte Morbus Ebstein ging, maar helaas om de meest ernstige variant, waardoor de overlevingskans van ons meisje zo'n 10-20% was. Vervolgens werd ons de keuze voorgelegd om de zwangerschap te beeindigen. Wij spraken af hier goed over na te denken en een week later weer een afspraak te hebben in het UZ. In de tussentijd zijn wij nog naar het Sophia kinderziekenhuis geweest voor een second opinion, waar we dezelfde conclusie kregen van de kindercardioloog en gynaecoloog. Dit gaf ons 'rust' zodat we niet zomaar een beslissing zouden nemen uitgaande op de analyse van een specialist.
 
En toen moesten we de onmogelijke beslissing nemen. Samenmet mijn man zijn we tot de conclusie gekomen dat we ons meisje alle kansen wilden geven, met als drijvende kracht dat het leven van goede kwaliteit zou zijn als ze het mocht redden en de operaties door zou komen. Wij hebben de zwangerschap dus voldragen en de artsen stonden gelukkig voor 100% achter ons. We zijn de rest van de zwangerschap onder zeer strenge controle geweest bij het UZ en op 38 weken ben ik ingeleid, zodat het een geplande bevalling zal zijn om ons meisje de beste kans te geven.
 
Op 18 januari 2016 ben ik bevallen van een prachtig volmaaktmeisje, ze is in  recordtempo op de wereld gekomen en gaf zelfs een gil toen ze heel even op mijn buik werd gelegd. Zo'n bijzonder moment, dit vergeten wij nooit meer. Ze is toen direct meegenomen om haar stabiel te krijgen. Tot ieders verbazing was ons meisje onvoorstelbaar sterk, want ze was al binnen 20 minuten stabiel! De artsen hadden ons vooraf duidelijk uitgelegd dat er al een relatief grote kans was dat het hier mis zou gaan, dat ze dus niet stabiel te krijgen zal zijn en korte tijd na haar geboorte zal komen te overlijden. Het was een klein vechtertje.
 
Toen begonnen de spannende uren, dagen, weken en misschienwel maanden. Diezelfde avond is mijn man bij ons meisje gaan kijken op neonatologie terwijl ik even een dutje deed om wat bij te komen van de bevalling. Hij kwam terug in mijn ziekenhuiskamer met rood doorlopen ogen.. hij moest het onmogelijke vertellen aan zijn vrouw. De neonatoloog had de standaard controles uitgevoerd die altijd gedaan worden bij kindjes die opgenomen worden op deze afdeling en tot haar grote schrik waren er 'oneffenheden' te zien in de hersentjes van ons meisje. Toen stortte onze wereld voor de tweede keer in 5 maanden volledig in. Op dat moment wisten wij dat het voorbij was. Om zeker te zijn van de ernst van de schade is er dinsdag een MRI gemaakt van ons meisje, waarop duidelijk te zien was dat beide hersenhelfden, van voor tot achter waren beschadigd. De radioloog kon duidelijk zien dat het 'oude' beschadigingen waren die al tijdens de zwangerschap opgelopen zijn en dus (helaas) niet tijdens de bevalling. Oude schade aan de hersenen kan niet meer verbeteren, terwijl dat bij relatief nieuwe schade wel het geval is. De schade was dusdanig ernstig dat ons meisje nooit een menswaardig leven zal kunnen leiden. De hersenschade is ontstaan tijdens de zwangerschap als gevolg van de verminderde pompfunctie van het hartje van ons meisje door de lekkage als gevolg van de misplaatste tricuspid klep.
 
Mijn man en ik hebben toen tegen elkaar gezegd dat het goedwas zo, ons meisje mocht haar verdiende rust vinden. Natuurlijk hebben ouders altijd de definitieve beslissing om te stoppen met behandelen, maar het voelde voor ons absoluut niet als een keuze die we moesten maken. Los van het feit dat de artsen aangaven dat ze dit traject niet aandurfden met een kindje die nu al ernstige hersenschade heeft, was het voor ons goed zo. Ze heeft mogen laten zien dat ze echt een onvoorstelbaar sterk, mooi en bijzonder meisje is waar we intens trots op zijn en met al onze liefde voor de rest van ons leven zullen houden. Op zondag 24 januari hebben wij afscheid genomen van ons kleine wonder. Ze is in mijn armen overleden, nadat ze nog 45 minuten zelfstandig heeft geademd in onze armen. Ook dit laat weer zien hoe sterk ons meisje was en hoezeer ze onze liefde in zich op wilde nemen. Ze heeft 6 dagen gevochten met alles wat ze waard was om ons van haar te laten genieten. Hier zijn we haar intens dankbaar voor. Deze 6 dagen samen waren we ondanks alle zorgen, de gelukkiste papa en mama van de wereld!
 
En toen kwam het afscheid nemen. Ons meisje is op 29januari, de dag dat ik oorspronkelijk uitgerekend was, gecremeerd in zeer besloten kring. Het was een mooi en waardig afscheid voor onze kleine vechter. Haar naam staat getattoeerd op het hart van mijn man en ik draag haar as in een ring. Haar urn staat thuis, daar waar ze hoort te zijn. Ze is voor altijd bij ons en we hebben haar voor altijd in ons hart gesloten.
 
En dan is daar de leegte, die onvoorstelbare leegte.. Toenik goed genoeg hersteld was van de bevalling zijn mijn man er een weekje samen tussenuit gegaan, dit heeft ons goed gedaan. Wij zijn heel dankbaar dat we ons verdriet op dezelfde manier verwerken en hierdoor nog dichter naar elkaar toe zijn gegroeid. Onze Lauren heeft ons voor altijd met elkaar verbonden en intens trots gemaakt!
 
Nu, bijna 6 maanden verder ben ik weer aan het werk en gaathet leven door, al voelt het alsof de tijd stil staat. Je staat op, gaat werken en gaat weer naar bed. Maar waarom? Op dit moment heeft het leven weinig zin. Hopelijk vinden we langzaam aan de vreugde van het leven weer wat terug en mogen we hopelijk in de toekomst genieten van een gezond broertje of zusje voor onze Lauren.
 
Wij hebben het bloed van ons meisje laten testen opafwijkingen om te zien of het wellicht een ergelijke afwijking betreft. Er is (gelukkig) niets uit de onderzoeken gekomen, dus hoogstwaarschijnlijk hebben we heel erg veel pech gehad. Ons meisje was voor de rest kerngezond. Volgens de gynaecoloog is er dus 'geen reden' om te denken dat wij geen gezond kindje kunnen krijgen, maar 100% garantie kunnen ze niet geven omdat de ziekte zo zeldzaam is en ze niet heel goed weten waar in het DNA te zoeken naar een dergelijke 'fout'. 


Wij hebben afgelopen week de beslissing genomen dat de tijd rijp is voor een broertje of zusje voor onze mooie meid, dus we zitten nu officieel in ronde 1. Schuldgevoelens hebben mijn man en ik (gelukkig) niet, we hebben er alles aan gedaan om ons meisje de beste kans te geven, het is niemand te verwijten dat ze niet meer bij ons mag zijn, maar dit maakt het niet minder verdrietig. Lauren zou willen dat wij weer een klein beetje geluk zouden vinden, en daarom hopen wij dat we binnenkort een gezond tweede wondertje mogen verwelkomen. Alle mensen om ons heen gunnen ons van harte een gezond tweede kindje, ze weten allemaal hoe gewenst Lauren en haar toekomstige broertje of zusje waren en zijn! 
Doremietje (Gast) - schreef op 02-09 om 13:49
Wij zijn ons eerste zoontje verloren in 2008. Ik had de laatste weken het gevoel dat er iets mis was. De gyn minimaliseerde dit en op 39.5 week werd ons zoontje dood geboren. Achteraf bleek dat mijn placenta hoogstwaarschijnlijk niet meer goed werkte... Ik veranderde van Gyn.

Ik heb na de geboorte van onze zoon geen anticonceptie genomen en ik was na 7 maanden terug zwanger.

Het was een enorm zware zwangerschap en ik heb de gyn kunnen overtuigen om op 37 weken te bevallen..

Ik heb nu 1 sterrenzoontje en 3 kerngezonde dochters die allemaal 3 weken vroeger zijn ingeleid. Geen van deze dochters heeft hierdoor problemen gesteld. 

Het zal zwaar worden, maar  je hebt een engeltje dat er mee voor zorgt dat alles goed zal gaan!
Xis - schreef op 20-03 om 09:28
Lieve allemaal,
Ik zien dat de berichten al een tijd geleden is. Toch wilde ik nog even reageren! ...  want wat is het allemaal heftig om dit te moeten mee maken in je leven!
Ik ben mama geworden van prachtig zoontje en dochtertje! Een tweeling leek een wonder maaar helaas heel veel verdriet en pijn in een zoontje doodgeboren en is ons dochter 1.5 uur daarna ook gegaan!  En de pijn en verdriet is groot ! Het lijkt een onmogelijke opgave om het te verwerken en uberhaupt ooit een plekje te geven!    Maar ondanks alle pijn en verdriet zijn je tranen ook een keer op! Vergeten doen we nooit! Niemand zal ze ooit kunnen vervangen ! Maar een nieuw kindje zal toch wel een beetje onze leegte opvullen?  Nu zijn we een papa en mama met lege handen. Terwijl we zo graag ze willen verzorgen, ik zal met alle liefde nachten wakker liggen voor hun en hun stinkende luieren willen verschonen!  Maar nu moeten we toch verder en proberen er weer voor te gaan. Met alle angst en onzekerheid moeten we toch vechten voor een mooi nieuw bestaan...  en ik denk dat niemand je of jullie mag kwalijk nemen dat je probeerd je leven op te pakken. Want hun voelen en weten niet wat je mee heb gemaakt.  Voor he zelf weet je dat het eigenlijk een onmogelijke opgave lijkt....
Maar we zijn sterker dan we soms denken als we moeten overleven 
Libra (Gast) - schreef op 30-05 om 11:58
Hallo,
Wij hebben onze kleine meid moeten afgeven op 39weken.
2 weken ervoor op controle en alles was perfect ! Wij hadden het al moeilijk met zwanger worden en dan heb ik ze nog moeten afgeven. Het is nu 7 maanden geleden en ik mis ze enorm. Ik voel een leegte in mij. Hoe graag ik een ander kindje zou willen, ik wil haar zeker niet vervangen want zij blijft altijd mijn 1ste kindje en ik zal ze nooit vergeten. Ik blijf twijfelen wat ik moet doen, wachten of nu al proberen. Ik wil ook niet als ik ooit nog een kindje heb, dat dit kindje het gevoel krijgt dat hij/zij eigenlijk er niet zou zijn mocht zijn/haar zusje nog leven want wij willen eigenlijk maar 1 kindje. 
Ondertussen al heel veel onderzoeken gedaan en alles wijzt aan op een natuurlijk overlijden... Zo moeilijk om te aanvaarden. In mijn gedachten gaan steeds : wat als ik nu vroeger was bevallen ? Dan was dit misschien niet zo gegaan... mijn man zegt ook : die vragen mag je jezelf niet stellen want dit kon ook gebeuren als ze 2 weken oud was... Ik huil nog iedere dag om haar.
Nijntje - schreef op 07-11 om 18:45
@anoniem wat een grote fout hebben ze gemaakt zeg als je zegt dat als hij 1 week eerder gehaald had geworden dat en dan nog geleefd zou hebbenik zou echt woedend zijn kan je geen klacht indienen al krijg je daar je zoon natuurlijk niet mee terugheel veel sterkte met dit onmogelijk te verwerken verlies
Anoniem (Gast) - schreef op 07-11 om 20:49
@ BabyNr3 bedankt voor je reactie! 
Ja daar denk ik ook weleens aan. Maar er schijnt zoveel energie en tijd in de gaan. Dat zou zomaar eens een 10 jaren proces kunnen worden. En wat je zegt, onze zoon krijgen we er niet mee terug. Ik focus me nu eerst op het verwerken van ons verdriet. Voor zover je zoiets kunt verwerken. En daarna ga ik alles nog eens bekijken en overwegen 
Mijn eigen gynaecoloog zou ik er feitelijk niet eens op aan kunnen spreken. Zij heeft zich immers aan de beschreven richtlijnen gehouden. “Wegens te weinig onderzoek en bewijs geen interventie toepassen op deze afwijkende waarden, om risico op overbehandeling te voorkomen”. Maar achteraf heb ik zoveel uitgezocht en zie ik dat er wel degelijk verband is tussen deze waarden en kans op slechte uitkomsten. Alleen is er te weinig onderzoek naar gedaan om het hard te maken. Maar ja, daar ben ik helaas achteraf achtergekomen omdat ik volledig op het ziekenhuis vertrouwde tijdens in de beslissing die zij namen. Ik vind het onbegrijpelijk dat ze risico nemen als er wel verbanden zijn. Ik schreef een week eerder, maar sterker nog, het komt zelfs aan op een dag eerder en hij had nog geleefd. (Beaamd door een andere gynaecoloog). Door de toestand is hij een in een situatie gekomen waarbij hij acuut geen zuurstof meer kreeg. Dat is hem fataal geworden. Zoiets moet gewoon voorkomen kunnen worden door continue monitoring. En dan kan het ook voorkomen worden, dat is het ergste van alles. 
De vraag is tot in hoeverre ik sterk zou staan in deze zaak, omdat zij haar beslissing kan onderbouwen met de bestaande richtlijnen die ze heeft gevolgd. Ik ben vooral heel boos op het ziekenhuis dat deze richtlijnen er überhaupt zijn. Elke baby die komt te overlijden is er eentje teveel. Liever teveel dan te weinig interventie lijkt mij! Maar zo werkt het blijkbaar niet. En van een universitair ziekenhuis mag wel iets extra’s verwacht worden. Ik had dus net zo goed in de eerste lijn onder controle kunnen staan. 
Noé - schreef op 12-12 om 15:03
Hallo mama’s met een vergelijkbaar verhaal,
Wij zijn in augustus papa en mama geworden van ons 2e kindje. Een zoon.
Mijn vliezen zijn spontaan gebroken met 21 weken.
Nu ben ik iets verder dan 8 weken zwanger van een broertje of zusje. Ik ervaar het als heel stressvol op het moment.
Bij alles wat ik voel denk ik oh nee het zal toch niet weer mis gaan. Zoveel angsten komen hierbij kijken.
Een schuldgevoel heb ik op momenten dat ik blij ben omdat alles tot nu toe goed gaat met deze zwangerschap. Dan voel ik me schuldig, omdat ik niet weet of ik wel blij mag zijn.
Ook ben ik nu zwanger terwijl de uitgerekende datum van ons zoontje nog niet geweest is en dat maakt het af en toe moeilijk omdat ik me soms realiseer dat ons zoontje eigenlijk nog in m’n buik zou moeten zitten.
Ik denk dat een volgende zwangerschap na zo’n verlies heel veel emoties los maakt.  Van vreugde, naar verdriet, zorgen en grote angst..
Ik hoop dat het met iedereen goed gaat.
Nijntje - schreef op 12-12 om 15:33
@noe wanneer zou de uitgerekende datum van je zoontje zijn als ik vragen mag?
Noé - schreef op 12-12 om 22:47
@anoniem, jeeetje wat een heftig verhaal.. wat ontzettend oneerlijk. Ik begrijp je woede en je intense verdriet heel erg goed. Om het je te realiseren dat hij het overleefd had kunnen hebben bij eerder ingrijpen moet onwijs heftig zijn.. ik wil je heel veel sterkte geven.
Ik vond een onwijs mooie tekst;
‘Nooit loslaten of verwerken,
Niet zomaar verder gaan,
We zullen je verweven, je hoort bij ons bestaan,
We komen er niet overheen en gaan het ook geen plekje geven,
Omdat liefde ons verbond,
Zullen we met jou verder leven,
Niet zoals we willen,
Maar wel zoals het kan,
Met jou diep in ons hart,
Ons hele leven lang ‘
@babynr3 ik was op 15 januari 2022 uitgerekend.. dus dat is een dag waar ik flink tegen op kijk. Het voelt heel dubbel allemaal.

Reageren

Je kunt reageren op dit onderwerp 'Zwanger worden na doodgeboorte' in het Zwanger worden forum

Naam
Email notificatie Emailnotificatie is alleen beschikbaar voor ingelogde leden ! ja nee
ps, je reageert als gast. Wil je liever inloggen registreer je dan even of of log in met facebook

Ga naar pagina ...

1 | 2




Brabbels maakt gebruik van cookies. Cookies worden gebruikt om inhoud en advertenties te personaliseren, sociale media features toe te voegen en ons webverkeer te analyseren. Wij delen informatie over het gebruik van Brabbels met onze social media partners, adverteerders en analytics. Zij kunnen deze gegevens combineren met andere informatie die over jou is verzameld via verschillende services of websites. info / verbergen en toestaan