Toen ik vier jaar geleden moeder werd hadden mijn man en er voor gekozen om onze dochter geen fopspeen te geven.
Het was voor ons kersverse ouderers erg wennen om de hele dag bezig te zijn met flessenvoeding en luiers verschonen.
Onze dochter was de eerste twee maanden een gemakkelijke baby die veel sliep en weinig huilde.
Toen mijn zwangerschapsverlof voorbij was ging ik drie dagen per week werken op kantoor bij mijn baas.
Mijn moeder hield zich aanbevolen als oppas en Elise werdt er heen gebracht als ik ging werken.
Na het werk ging ik er weer snel heen en mijn moeder vertelde dan hoe ze de dag was doorgekomen.
Ik vertelde haar dat Elise de laatste tijd veel huilbuien had en dat dit haar uitputte.
We konden haar dan bijna niet troosten en dat deed ons beide veel pijn.
Zij had het ook al vaker gemerkt en ze gaf me het advies dat ik eens een fopspeen moest proberen
Die zelfde middag heb ik het er thuis over gehad en ik ging naar de drogist om er een paar te kopen.
Na het avondeten ging manlief Elise verschonen en ik hoorde haar weer huilen.
We hadden de speentjes al klaarliggen bij de commode en ze kreeg er een in.
Het gehuil stopte al snel waarna hij met haar naar beneden kwam.
Later bracht ik haar naar bed en zonder tegen te spruttelen ging ze slapen.
Elise is nu bijna vier jaar en het wordt nu echt tijd om er langzaam afscheid van te nemen.