Ik weet niet of ik last van mijn hormonen heb maar ik zou graag even mijn hart luchten. Voor alle dames die ook even hun hart willen luchten of hierop willen reageren, hier kan het!
Fijne 1e moederdag... (de kleine is er nog wel niet, maar ik voel me toch n beetje mama. Ik zorg er tenslotte toch al voor..)
Erg fijn om weer t gevoel te hebben dat ik niks waard ben..
En wat is het fijn om te voelen dat iemand van je houdt, dat de kleinste gebaren je laten voelen dat je voor iemand belangrijk bent, en niet zomaar iemand die gewoon handig is voor het huishouden en om even een kind mee te krijgen.
Het is toch eigenlijk triest dat het al teveel moeite is voor iemand om een boterham met pindakaas voor je te smeren zo gewoon uit het niets, gewoon voor het zorgzame en om even moeite te tonen aan degene waar je van houdt. Hoe laat je dan aan iemand weten dat je van dr houdt? Het wordt nooit gezegd..
Het meest trieste daaraan is dat ik daar blij van zou worden. Gewoon van die ene boterham, of zelfs van zo'n lelijke paardebloem die je uit de tuin zou plukken. Gewoon het idee dat er aan je gedacht wordt, dat ééne kleine gebaar wat zo groot aanvoelt, wat je weer die kriebels bezorgd van vroeger. Een heeel klein beetje creativiteit om mij blij te maken en te verassen. Ik ben zo'n stommert... alleen maar aan het laten weten aan hem hoeveel ik wel niet van hem hou. Puur en alleen omdat ik van hem hou en bang ben hem kwijt te raken. Bang omdat hij niet laat zien dat hij van me houdt..
Misschien maak ik het juist alleen maar erger doordat ik teveel op mn tenen ga lopen, teveel wanhoop toon naar hem toe. Misschien benauwd het hem alleen maar en stoot ik hem daardoor wel van me af. Misschien zie ik het gewoon niet, misschien ziet hij gewoon niet dat het me pijn doet.
Misschien, misschien..
Misschien denk ik wel teveel na.. Misschien ben ik gewoon raar.
Misschien ben ik inderdaad gewoon niks waard..