Hoi
Ik ben een goed half jaar terug bevallen van een flinke zoon.
Dankzij mijn partner mag ik ook plusmama zijn van ons oudste zoontje.
Hij had altijd het vaste idee dat er maar 1 kindje zou komen.
Het feit dat ons 2e zoontje er is, is dus natuurlijk fantastisch.
Alleen heb ik een grotere kinderwens.
Hier is vroeg in onze relatie natuurlijk over gesproken.
En daar was hij heel duidelijk in. Alleen zegt mijn hart iets anders.
Ik geraak niet over het feit heen dat er geen kindje meer zou bijkomen en weet niet goed wat er mee doen.
We hebben hier al veel over gepraat, ruzie gemaakt, tranen gelaten.
Ik had uiteindelijk zelf schrik om er over te praten omdat ik er zo verdrietig van werd.
Het laatste jaar heb ik dit bewust aan de kant gezet om ten volle te kunnen genieten van mijn zwangerschap en de eerste momenten met ons 2e zoontje.
Momenteel staan we op het punt dat we afgesproken hebben om aan elkaar aan te geven (in bepaalde situaties) waarom nog een kindje wel/niet zou gaan. Wat een enorme vooruitgang is.
Dit werkt in 2 richtingen. Ik geef ook eerlijk toe wanneer ik het niet zie zitten. En hij zegt eerlijk wanneer het voor hem wel een optie is.
Ik weet niet waar we uit gaan komen.
Heb alleen schrik dat als er een uiteindelijk nee zou vallen, ik met een groot gat ga zitten.
Ik wil hem niet dwingen en hij mij niet.
Maar als er geen knopen worden doorgehakt, dan ga ik waarschijnlijk degene zijn die aan de pijnlijke kant van de zaak terecht kom.
Zijn er nog mensen die in een dergelijke situatie zitten/zaten en er wel/niet zijn uitgeraakt?
Heb je zelf een veel grotere kinderwens als je partner, of juist andersom.
Laat me iets weten.
Ik hoor graag het verhaal van andere mensen om misschien zelf wat meer inzicht te krijgen.
En wat beter met een uiteindelijke ja of nee om te kunnen.
Groetjes
Mammie-L