Dag iedereen!
Halfweg 2014 zijn wij onverwachts zwanger geworden van ons 1e wondertje. Het kwam als een grote verrassing en zowel ikzelf als manlief hadden even tijd nodig om aan het idee te wennen. We waren het nl. met elkaar eens om zeker nog niet meteen aan kinderen te beginnen ondanks we wel de leeftijd hadden (halfweg/eind de 20), een ruim huis en beiden werkzekerheid hebben.
Begin 2015 is ons 1e kindje geboren en we zijn beiden dolgelukkig! We hebben een droom van een kind! Alles loopt op wieltjes en we hebben geen klagen. We hebben ook het geluk beiden ouders te hebben waar we altijd bij terecht kunnen.
Bij mij "rammelen de eierstokken" al een hele tijd. Ik heb nl. een hele sterke 2e kinderwens. Als ik zwangere mama's zie ben ik stiekem (gezond) jaloers, als ik die kleintjes zie krijg ik kriebels in mijn buik,... Ik wil het echt héél héél graag allemaal nog eens opnieuw meemaken.
Jammergenoeg is dit bij manlief niet zo. Hij vindt het goed zoals het nu is en wil geen 2e kindje mee bij.
Ik heb al een aantal keer een serieus gesprek met hem aangegaan rond dit onderweg maar zijn beslissing blijft resoluut. Ik dacht me bij zijn beslissing neer te kunnen leggen maar merk dat dit me toch niet lukt. Hoe graag ik ons kindje nu zie, toch heb ik het gevoel dat het nog niet compleet is zo.
Zijn hier mama's die in dezelfde situatie zitten of hebben gezeten?
Hoe gingen jullie hiermee om?
Is het gevoel/de wens ooit terug voorbij gegaan?
Alle tips, verhalen... zijn welkom!