Ruzie met partner tijdens zwangerschap - Zwangerschapsforum

Dat heb je mij ook niet horen zeggen en dat valt ook niet onder communiceren en elkaar ruimte geven. Dat valt onder buitensporig, abnormaal en onnodig onvolwassen gedrag. Huiselijke geweld is nooit goed te praten

Dankjewel anoniem. Ik vind het ook echt verschrikkelijk heb er eigenlijk geen woorden voor.Heb ook besloten mijn volgende agspraak bij de verloskundige zonder hem te gaan.Alles voelt zo dubbel! Eigenlijk wil ik niks liever dan samen genieten van dit wondertje wat alsnog komt.Terwijl ik hem aan de andere kant niet kan luchten of zien! Ik probeer te genieten maar voelt of er toch een donkere wolk boven hangt nu....

Ik kon niet meer wachten, volgens mij ben ik zwanger ??????

Hoi
Heeft iemand misschien een tip voor mij? Ik las jullie verhalen en ook hier spelen de hormonen hoog op. Mijn vriend is hier echter deze avond boos vertrokken en heeft de sleutel achtergelaten. Ik ben al 25 weken ver van een tweede kind. De ruzie is hier door een vraag van mij uit de hand gelopen. 
Heeft iemand een idee wat ik nog kan doen? Ook al zegt hij dat het gedaan is? Zou dat zo zijn of kan een man ook last hebben van zwangerschapshormonen?

Ga met hem praten desnoods met iemand erbij die jullie vertrouwen om als "scheidsrechter" ertussen te zitten en kan zorgen voor een time out als het uit de hand loopt. Probeer oprecht ook naar hem te luisteren dan kun je van hem hetzelfde verwachten. Succes, hoop dat het goed komt als jullie beide de kans gehad hebben om af te koelen en na te denken. 

Hallo allemaal, 

Ik zit ook in een moeilijk proces. Allereerst wat fijn dat ik een forum als deze ben tegengekomen, want ik voelde mij best eenzaam betreft dit onderwerp. Tevens
 loop je er ook niet mee te koop. Mijn vriend en ik hebben 1.5 jaar een relatie. En sinds 3 maanden bij hem ingetrokken in het buitenland. Juist in die 3 maanden tijd begon hij zijn agressie te vertonen. Mij te isoleren en te wantrouwen. Verbaal schelden en uiteindelijk ook fysiek haren trekken en slaan. Toen kwamen we erachter dat ik zwanger was. Door zijn wantrouwen las hij een email van een goede kennis van mij waardoor hij helemaal flipte. Uiteindelijk was dit geen ontvangen email maar stuurde hij zelf een lege mail naar mijn kennis. Een klap op me kaak en een klap bij mijn luchtwegen gekregen toen ik net zwanger was. Zonder jas ben ik de kamer uitgevlucht en ben naar de politie gegaan. Ouders bezorgd en hij had zoveel spijt het zou nooit meer gebeuren. Na een tijdje ging ik naar de wc (hotel) op de gang en dacht hij dat hij me hoorde praten met iemand... weer twee klappen op mijn benen en spugen in het gezicht. De derde keer was voor mij de druppel en ben op mijn eigen houtje naar NL teruggegaan. Ik had last van een blaasontsteking en moest in nl mijn bloedcontroles en echo doen. Hij begreep dit echter niet en begon weer te schelden en mij te intimideren. Vervolgens ben ik de gang opgegaan zodat hij weer kon afkoelen. Ipv afkoelen rende hij naar me toe en gaf hij mij zo'n harde klap op het gezicht dat ik bijna knock out ging. Alles zat onder het bloed en daarna kreeg ik nog een klap op mijn achterhoofd. Dit heb ik overigens aan niemand verteld omdat ik me zo schaam dat ik het zover heb laten komen. Ben nu veilig in NL maar zit te overwegen om het kind weg te laten halen. Hij dreigt dat hij me niet met rust zal laten als ik alleen met het kind leef. Ook dat hij mijn leven gaat vernietigen en dat van mijn dierbaren. Maar tegelijkertijd heeft hij ook veel spijt en probeert me terug te krijgen.  Zijn woorden zal ik nooit geloven. Ik haat het dat ik me in deze positie bevind.  Was altijd zo verantwoordelijk met de pil en had mooie toekomstplannen met deze man maar dit is onacceptabel en nu sta ik voor een moeilijke keuze. Abortie of heel me leven met hem dealen in angst. Hoop op reacties van jullie. Alvast bedankt. Groetjes anoniempje 

Hoi,
Hier ook een zwangere vrouw die regelmatig bonje heeft met haar man. Zojuist ook weer, ik voel me zo ellendig. Ik weet dat ik niet de gemakkelijkste ben geweest. *zit in een rustigere periode nu* Maar ik merk dat bij mijn man de emmer even vol is en hij kan niks meer van me hebben. Ik hoef hem maar aan te kijken en hij wordt boos of loopt weg, omdat hij van mening is dat ik iets van hem vindt en dat ga uitspreken.
Al laat ik het tegendeel zien, hij sluit zich af van me. Waarschijnlijk om zichzelf te beschermen. Terwijl ik hem juist nodig heb.
Heb wat gelezen op internet en wij hebben zo'n klassieke relatie. Maar wat ik me dan afvraag. Hoe gaan jullie hiermee om? Ik vind het zo moeilijk! Ik wil dat hij er voor me is, maar ik snap ook dat hij afstand wil
Hoe doen jullie dat? X

Halo,
Ik ben net 5 weken zwanger en heb vandaag flinke flinke ruzie gehad. Ik gif keihard schreeuwen en dingen stuken gooien in huis. Ik ben inmiddels wat rustiger, maar maak me enorm zorgen of het schadelijk is voor Mn ongeboren de ruzie van net?! Kan iemand mij meer hierover vertellen aub!! 

Al het bovenstaande is helaas ook erg herkenbaar bij ons...ik ben nog niet zolang zwanger, morgen naar het zkh voor controle...zou ongeveer 7 weken zijn qua telling nu. 
Net ruzie gehad over een pak kippendijen meegeven aan een vriendin die daarvan soep wil gaan maken voor ons...ik wilde mijn vriend verrassen want hij had op een feestje gezegd dat hij die soep zo lekker vond. 
Blijkt dat hij dat vlees wilde gebruiken om satétjes van te maken voor op de bbq vandaag.  Hij heel erg kwaad en gezegd dat ik er gewoon met mijn poten van af had moeten blijven.  Dus ik wilde nieuw vlees gaan halen om het toch goed te doen, zegt ie: er was geen geld voor shag voor mij (terwijl dat er wel gewoon was, zoals altijd) en als je nu vlees gaat halen ben ik weg. 
Moet ik er wel bij zeggen dat ik tijdens zijn geschreeuw heb gezegd dat dat de laatste keer moest zijn dat hij tegen mij schreeuwde en dat ik anders weg zou zijn...heb dit nog nooit gezegd en had meteen spijt. Ook meteen gezegd dat ik het niet meende. 
Nu zit hij boven, de kids heb ik aan hun huiswerk gestuurd en ik weet niet wat ik moet doen nu.  
Help help help

Ik heb net anoniem op bovenstaande gereageerd, maar dacht dat het wel fijn zou zijn om mee te registreren, dus meteen gedaan 

Hoi JustMe,
Voel je niet te lang schuldig om wat je gezegd hebt. Soms komt er iets uit je mond waar je meteen spijt van krijgt. Het is gebeurd, je hebt gezegd dat je het niet meent. Niet te lang over blijven malen..
Het gaat hier ook nog steeds zo. Met ups en downs. Ik zoek nu vooral steun bij vriendinnen die mij begrijpen. Dan ben ik thuis ontspannender.
Ik begrijp nog steeds niet wat het is. Ook jouw situatie. Je had de beste bedoelingen en hij wordt boos. Huh? Wat gaat er dan in een man om?

Ik heb hetzelfde. Mijn vriend ziet mijn vermoeidheid als luiheid en als ik plotseling misselijk word noemt hij het aanstellerij. Hij heeft geen idee hoe ik me voel en kan zich er ook niet in verplaatsen.

Herkenbaar ik zie mijn vriend graag en hij stoort mij ook vaak al van voor de zwangerschap. Hij probeert echt zijn best te doen om te tonen dat hij mij graag ziet en er is voor ons maar ik heb vaak het gevoel dat ik uiteindelijk alleen eindig. Ik van van de ene depressie in de andere. Zo erg dat ik domme neiginhen begin te krijgen. Ik ben zo bang voor mijn ongeboren zoontje dat als er nog zo momenten komen dat het niet goed gaat aflopen. Ik mis steun van mijn vriend ook al doet hij zijn best. Het was voor ons alletwee een verassing dat ik zwanger ben maar ik had meer begrip van hem verwacht is dat zo verkeerd? Hij blojft weg als het hem niet zint, we wonen beiden nog bij onze ouders en hij liet mij 2x dingen regelen voor een huis en heeft nu al twee keer afgezegd. Ik ben ten einde raad. 

Als gast lees ik al jullie verhalen. En alles.is zo bekend. Ik ben 16 wkn zwanger van ons 2e kindje. Na vele hormoonbehandelingen ben ik erg veranderd. Dit heeft zeker te leiden onder onze relatie. Nu ik zwanger ben ben ik een hoop lucht voor hem. Ik ben erg ziek tijdens tijdens deze zwangerschap en daardoor kost alles super veel energie. Slaap veel terwijl ik ook de zorg voor onze zoon van 3. 
Hij scheld me uit, ben overal te dom voor. Heeft geen empatisch inlevingsvermogen. Zelf tijdens een bloeding vond hij t feestje belangrijker en moest alleen nr t zhs toe.
Ik zit er erg over na te denken om bij hem weg te gaan. Maar waar heen.....

ja ik heb dit dus ook heel erg.. hij begrijpt me gewoon niet.. 

hij zegt alleen maar dat die t zwaar heeft alles moet doen en nooit rust heeft en ik alleen maar aan zn kop aan t zeiken ben. en als ik zeg dat die t niet zwaar heeft zegt die jij zit de heledah thuis op je luie reet niets te doen terwijl ik werk.. en dan denk ik halloo zwanger hier met bekkeninstabiliteit zwangerschapsdiabetes en mn galzuren en galzouten zijn verhoogt.. dus mag ik wat meer rust pakken.. 
terwijl hij ELK WEEKEND met zn maatjes weg is.. op zondag mij helpt met de zware huishoudelijke taken (deed dit voorheen allemaal alleen.. maar nu met 34 weken zwangerschap ik red t niet alleen.. )

ik hoop echt dat als ze geboren word dat t echt minder word.. maar hij begrijpt mij op dit moment gewoon echt niet... 

Ik ben nu aan het googlen aan de hand van een ruzie die ik zojuist had met mijn vriendin. 
Ik ben de man in de relatie/zwangerschap en voel mij NIET serieus genomen. Mijn vriendin kan niet fatsoenlijk haar energie verdelen, ik probeer voor haar te zorgen en ik probeer ervoor te zorgen dat ze niet over haar toeren draait met haar bezigheden ipv dat ze het begrijpt drukt ze eigenlijk mij aan de kant en zegt ze: "ik kan heel goed voor mijzelf zorgen"

Nooouuuuu dat hebben we gezien de afgelopen weken. Eermaals oververmoeid. O.a. 4u verslapen op dinsdag na 2 weken vakantie. 

Wie ben je dan nog als man? Den je dat de verloskundige ons iets vraagt? Je zit er onderhand meer bij  voor de vorm dan iets anders. 

Mensen die je spreekt: "goh hoe gaat het met de zwangerschap? Houdt ze het nog vol" 
Joh dank je, ik ben weer eens lucht. 

Jullie hebben makkelijk praten
 Jullie voortvaren prima op jullie hormonen. Alles heeft voor jullie een uitleg en alles zal wel door hormonen komen. Wie staan er aan de zijlijn toe te kijken? Juistem... wij. 

Van oudsher is de man de berschermer van het huis. De grote vent die zn vrouw veilig houdt. Hoe machteloos denken jullie dat mannen zich voelen op een moment als dit? Wat doen wij er nu eigenlijk toe in een zwangerschap? Niets toch of wel?

kom niet voor niets op deze site. Sta momenteel in tweestrijd; weggaan of blijven. Het zijn niet alleen de hormonen, heg is jarenlange irritatie die niet opgelost wordt of zal worden, maar waar ik, in situaties waarin ik heb niet nodig heb gewoonweg veel beter mee om kan gaan. Ik haat het om afhankelijk te zijn en helemaal als mijn man dan simpelweg niet thuisgeeft. Ik fantaseer erover om gewoon een week weg te gaan en in een luxe hotel te gaan zitten of beautyfarm ofzo,  maar wil mijn kinderen niet in de steek later (dat zou traumatisch voor ze zijn). Daarnaast ben ik 35 weken zwanger. Heb m vanochtend verteld hoe ik me voelde (voor de zoveelste keer) en niet weet of ik m nog wel bij de bevalling wil hebben. Onder het motto "wat heb ik eraan". Ik verlies mijn respect gewoon voor hem zolangzamerhand. Mijn schoonmoeder komt een week in huis op de uitgerekende datum, ondanks dat ik meermaals heb aangegeven dat ik dat niet wil. Kortom; schijt aan mij. Zij wil me "helpen". Ik ben niet van de bemoeizorg en de vorige keer had dat ze dit deed had ik dus gewoon ook nog eens bezoek. Nu ben ik het dus zat. Heb het gevoel dat het altijd zo zal blijven en wordt doodongelukkig en moedeloos van die gedachte. Natuurlijk hebben we ook goede momenten. Maar die zijn al een behoorlijke tijd geleden en het vooruitzicht.....,,de vorige keer dat mijn schoonmoeder kwam na een bevalling vond ze dat mijn man wat meer tijd voor zichzelf moest nemen (de baby was nog geen maand oud) waarop mijn man naast zijn drukke baan twee avonden per week de hele avond in de sportschool hing, mij achterlatend met 5 (!) kinderen onder de 10. De ruzies waren natuurlijk niet te overzien (hij vond en vind dat nog steeds vreemd). Als mijn man wat in het huishouden doet, verwacht hij een applaus ofzo en klusjes zoals het afkitten van een douchecabine sta ik met een zwangere buik te doen. Voel me dan net een vent met een bierbuik. Niks genieten van een zwangerschap. Dus dames; hij scheld niet, hij slaat niet, hij drinkt niet en hij werkt. Daar hou ik me dan maar aan vast. Dat is voor mij momenteel nog het criterium om vol te houden om niet een vakantie te boeken en iedereen in de stront te laten zakken.  Maar voor de rest kan ik hem vandaag de dag echt uitkotsen met die slappe hands-of laid back houding die hij altijd al heeft gehad en ik vroeger waardeerde (want dan kan ik gewoon mijn eigen ding doen). Eigenlijk ook best lullig voor hem.  Zit je dan, vast aan een vrouw die helemaal niet bij je past....hij is nooit veranderd, maar onze situatie wel.

Maar eerlijk is eerlijk; ik wil m wel bij de bevalling hebben. Wordt gewoon af en toe helemaal gek van m.????

en jawel hoor, een dag later en ik vind m weer lief.......ik wordt gek van mezelf! 

Maman; heeel herkenbaar! Hoewel mijn vriend en ik nog maar kort samenzijn, loop ik nu tegen dingen aan die me eerst niet veel uitmaakten.
Mijn vriend is werkloos, hij solliciteert veel, maar t wil gewoon niet baten. (Geen diploma's, moeilijke jeugd gehad)
Ondertussen ben ik ook werkloos geworden, maar voorzie voor mezelf wel weer een baan. Ik ben nooit lang werkloos geweest. Met een beetje geluk hoor ik deze week dat ik ben aangenomen.
Hoewel het me voorheen niet veel uitmaakte dat mijn vriend meer problemen heeft met het genereren van inkomen (ik had tenslotte geen man nodig om voor me te zorgen, ik dop mn eigen boontjes wel), zit het me nu heel erg dwars. Heb hem ook al gezegd dat ik niet mezelf, een baby EN hem kan onderhouden.
Daarbij irriteer ik me ook vaker wel aan 'm dan niet. Ik twijfel dus ook heel erg of we wel verder moeten.
Het is suuuupersnel gegaan allemaal en misschien passen we toch gewoon niet zo goed bij elkaar. 
Moet wel toegeven dat financien de grootste rol spelen. Hij is daar ook gewoon niet handig mee. Van de week weer een brief van de deurwaarder (gelukkig staat hij niet bij me ingeschreven), en dan vraagt hij mij of ik kan bellen namens hem.. omdat ik dat beter kan. Hij weet zelf niet wat ie ermee aan moet. Oke, ik heb bij een deurwaarder gewerkt dus ik weet hoe het werkt, maar het begint me wel tegen te staan dat hij uberhaupt zo slecht met geld kan omgaan en laks is met zelf dingen regelen. Tis tenslotte een volwassen vent.
En ook dit stoorde mij eerder niet zo. Maar nu ik zwanger ben, beseg ik me gewoon dat ik niet naast m'm kind, me ook nog druk moet maken en moet regelen voor mijn vriend. Dat wil/kan ik er dan gewoon niet bij hebben en dat hoort ook niet.

Hallo,

Ik ben nu bijna 38 weken zwanger van ons 2e kindje wat eigenlijk niet meer gepland was. Kwam er dan ook pas laat achter dat ik zwanger was.  Hier veel ruzie over gehad, aangezien hij wilde dat ik het weg liet halen en ik dit dus absoluut niet wilde. Uiteindelijk toch voor elkaar gekozen en ons kindje. Alleen nu is hij de laatste weken zo veranderd en grijpt alles aan om ruzie te maken. 
Bij mijn vorige zwangerschap ging alles perfect, geen last van kwaaltjes en door kunnen werken tot 3 weken voor de bevalling( 1e is een week te vroeg geboren). Bij deze zwangerschap is het helaas helemaal anders, erg veel pijn overal en kindje groeit slecht. Hierdoor zit ik al vanaf week 23 in de ziektewet. Mijn vriend begrijpt dit absoluut niet en denkt dat ik maar de hele dag door kan gaan en dan ook nog de zorg voor de 1e. Ik kan van hem totaal geen hulp verwachten, op helemaal niks. Hij ligt tot 12-13 uur in zijn bed sinda hij werkloos is en gamed tot midden in de nacht. 
Ik merk gewoon dat het mij teveel wordt en er niet meer tegen kan. Ben al zover dat ik hem niet meer bij de bevalling hoef. 
Hij is zojuist boos vertrokken en zei dat ik het maar uit moest zoeken met dat kutkins. Heb ook het idee dat hij dit elke keer doet als mijn moeder op bezoek is. Steeds als zij komt escaleert het tussen ons. Ook omdat hij onze 1e dan opeens heel hard aanpakt om niks. 

Ik weet niet meer wat ik met de situatie aan moet. En sta echt op het punt er een einde aan te maken, maar onze 1e houd me tegen omdat hij dan natuurlijk ook gedeeltelijk naar hem toe gaat en naar mijn schoonfamilie die er ook allemaal zo'n rare opvoedingswijze op na houden. En dit wil ik juist voor hem voorkomen. 

tjaa mannen sporen gewoon niet. het lijkt wel dat zij last hebben van hormonen tijdens zwangerschap !!
Respect is al te veel gevraagd laat staan begrip je bent beter af zonder een man of je moet een hele lieve begripvolle man tegen komen ha ha ha...

Nou ik ben nu 38 weken zwanger en mijn vriend en ik hebben zoveel ruzie gehad dat we uit elkaar zijn sinds een paar dagen. Hij hielp nergens mee. We hebben hier nog een ukkie van 3 rondlopen maar elke nacht moest ik eruit en elke ochtend en avondspits was en is ook voor mijn rekening. Huishouden ? Daar deed hij ook niks in. Hij zat alleen maar boven te gamen of beneden op zijn telefoon filmpjes te kijken. Hij was 4 weken vrij en deed daarin ook niks. Hierdoor zoveel ruzie gehad dat hij weg is gegaan en ik hem ook echt erg wilde hebben. Toch is het zo op het laatst erg heftig om alleen te zijn. Misschien had ik het wat langer moeten volhouden. Hoe en wat bij de bevalling is nu ook 1 vraagteken. Ik voel me heel alleen.

Klinkt hard maar je hebt een goede keus gemaakt. Als hij nu niets doet zal hij nooit iets doen. Een man die zich zo gedraagt in jouw situatie zoekt geen vrouw maar een vervanger voor zijn moeder. Daar heb je niets aan, dat is een onverantwoordelijke kl@#$tzak. Je kunt beter krijgen. Maar wellicht heb je hem wakker geschud en zal hij uiteindelijk zijn verantwoording wel nemen. 

Bedankt voor je reactie ! Dat doet me goed. Hopelijk wordt het gevoelsmatig makkelijker als de baby er eenmaal is. 

Groetjes !

ben er mee eens met anoniem je hebt een man nodig die er voor is. vooral in zulke tijden. 9 maanden een kind dragen is niet niets he! 
hoe sterk wij als vrouwen zijn, we verdienen natuurlijk alle respect en hulp !!

Heel herkenbaar! Gisteren nog een stevige discussie gehad.. ik ben nog maar net zwanger dus dat kan allemaal niet goed zijn.. ook al veel krampen gehad en een harde buik...

Soms ervaar je de ruzies met je partner zoveel erger dan het is. Mede vanwege de hormonen en mede vanwege je onzekerheid gezien je zwanger bent en je leven op het punt staat om te veranderen. Ik heb precies hetzelfde, ben nu bijna 19 weken zwanger en ik merk dat ik op dagen wanneer ik ochtendmisselijkheid heb (eens per week ongeveer) zo ontzettend chagrijnig ben dat mijn partner echt niks goed kan doen in mijn ogen. Gezien ik ochtendmisselijkheid heb op dat moment weet ik dat de hormonen het extra heftig zijn. Daarnaast werk ik op een klantenservice en soms schaam ik mij diep voor hoe ik klanten te woord sta, terwijl ik voor mijn zwangerschap tot één van de beste medewerkers van mijn team behoorde. Accepteer dat je deze k*t dagen hebt en leer er mee om te gaan. Wat bij mij helpt is enige zelfspot. Soms moet ik echt zo hard lachen en denk ik bij mezelf: wat ben je toch een facking zure pruim :')

Ik ben nu 10 weken zwanger is nog pril.
Maar heb ook veel ruzie met mn partner op dit moment.
Ik merk aan mijn buik dat ik ook weleens steken voel als we ruzie hebben en weet ook wel bijna zeker dat dat door de stress komt.
Ik vraag me af hoe kunnen we het gezellig houden want we worden hier allebei echt niet vrolijk van.
Er hangt echt een gespannen sfeertje hier heel onprettig 

Ik wil ook bij me vriend weg maar ik zit er echt over na te denken hij behandeld me als stuk vuil hij snapt me niet hij scheld me ook uit voor k stumper het is allemaal mijn schult  ik wil niet meer en ik wil dit ook niet als de baby er is ik kan niks meer goed doen in zijn ogen hij is heel hard voor mijn slaat nooit een arm om me heen en zegt komt goed alleen maar met ze eigen bezig ik ga hier kapot aan 
Wat moet ik nou