Wil hier toch nog wat aan toevoegen.
Hij had al 5 kinderen. 3 uit zijn eerste relatie met een vrouw die aldus hem misbruik van hem maakte (daarom 3, niet 1, zo een die gaatjes in condooms prikte en pil niet slikte zei hij)
Tijdens derde zwangerschap van die vrouw heeft hij elders een kind verwekt, volgens hem was zijn eerste relatie toen ook al klaar. Hij ziet haar en die eerste drie kids ook nooit. Maarr.... nu zitten we nog op 4 kinderen..
In 2007 kwamen wij bij elkaar. Mijn moeder maakte zich er zoveel zorgen over dat ze hem heeft aangeklaagd als loverboy waardoor ik de laatste 3 maanden van mijn 17e jaar in de jeugdgevangenis heb moeten zitten 'voor mijn bescherming'. Kan zeggen dat ik als gymnasiaste uit het Gooi daar heel nieuwe dingen heb geleerd, maar niets wat ik wil meenemen..
In 2009 zei hij dat de vrouw met wie hij elders destijds zijn 4de had gemaakt, nog een kind met hem wilde. Ik zei dat ik hem niets kon verbieden maar als het me niet zinde het uit was, én dat het uiteraard niet in natura kon dan, alleen via ivf. Ter illustratie, heb die vrouw nooit ontmoet, hij onthoudt mij bijna alle info over die situatie maar had me altijd beweerd trouw en monogaam met me te zijn.
Afin in 2010 werd zijn 5e geboren, naar ik aannam via ivf. Ik was zelf ondertussen al 3x zwanger geweest van hem (anticonceptie van allerlei soorten ten spijt!!) maar hij raadde mij aan abortus te plegen want ik was heel jong en niet erg zelfstandig, had ook een flinke rugzak (o.a. lees boven).
Die derde abortus was erg laat in weken, dus kon niet meer uitstellen of verplaatsen en de abortus was op dezelfde dag als mijn moeder overleed. Ik had/heb het hier heeeeel zwaar mee. Dit was in mei 2010; maar in maart 2010 is zijn 5e kind met die ander geboren. Nee het zat me niet lekker, maar ik vertrouwde hem op zijn woord en hield genoeg van hem om niet te twijfelen.
In 2019 toen ik hem hielp met inschrijving studie kwam ik oude mail tegen van die vrouw aan hem, uit de tijd dat ik al bij hem was. Er stond als afsluiting: ps, sex vandaag was puur voor fun, niet voor een baby. Geen ivf dus, en al die tijd dikke leugens. Heeft hij ooit van mij gehouden of was ik een lastige bijkomstigheid/makkelijke tweede keuze? Ook hoe hij mij verder behandelt wijst op het laatste.
Die dag heb ik mezelf bijna van kant gemaakt op de snelweg, nooit eerder of nadien heb ik dit gedaan maar na een halve fles whiskey en met veel sigaretten ben ik het gaspedaal gaan planken naar de andere kant van het land. Mijn wereld stortte in.
Temeer omdat we in 2015 zijn getrouwd, in gemeenschap van goederen maar ik wist dit toen nog niet. Mijn moeder heeft me in 2010 ca 3 ton familiekapitaal nagelaten (vastgoed en geld), ik wil natuurlijk niet dat waar zij zich in haar leven kapot voor heeft gewerkt, naar dat kind van hem gaat.
Sindsdien heb ik diep nagedacht.. ik hou teveel van hem of ben te diep in de situatie dat ik weg wil/kan. Verder als ik van hem scheid krijgt hij de helft van wat ik heb geerfd, en ik weet al aan wie hij dat gaat uitgeven. Als ik nu overlijd krijgt hij alles.
Dus voor mijn gevoel ben ik echt gedoemd. Ik heb ingestemd met alsnog zwanger van hem worden al heb ik dit nooit gewild. Ik zie geen andere keus.
Ik ben gewoon te kapot om uit deze chantage te komen. Want zo voelt het. Dat hij mij willens en wetens in deze situatie heeft gezet omdat hij graag een normaal gezinnetje wil.
Hij leek ook pas na afwijzing door die andere vrouw, echt voor mij te kiezen, eerst wilde hij met haar een gezin stichten.
Ik weet ergens dat het 'maar 3 ton' is, het gaat niet om materieel bezit, maar het is ook waar mijn ouders letterlijk en figuurlijk hun rug over hebben gebroken om mij een goede basis mee te geven. Dat is me veel meer waard.
Elke twee weken komt dat kind in het weekend en ga ik kapot. Ik hou ook in de gatem hoe lang het duurt voorsat hij terug is van halen en brengen en die tijden kloppen niet altijd. Ik vertrouw hem in zijn woord en goede intenties 0 procent, maar 100 procent in dat hij me voor de gek zal houden, voorliegen en bedriegen. Nee ik snap zelf ook niet meer wat ik aan het doen ben
Psychologen die ik heb bezocht knikken wat en noemen het heftig. Ja joh, wist ik nog niet. Vriendinnen roepen dat ik weg moet gaan. Maar dat lukt/wil niet, weet eigenlijk ook niet hoe of waarom.
Verwacht hier geen hulp maar fijn om het uit te typen ergens. Ik overweeg dit ook in een brief te zetten die ik op mijn persoon draag, zodat hij na mijn dood of bij mijn onmacht, de zaken niet zomaar kan verdraaien om mij af te schilderen als de bad guy.