Ruzie met partner tijdens zwangerschap - Zwangerschapsforum

Anoniem (Gast) - schreef op 30-07 om 12:15
Ik heb zelf ook veel problemen en stress binnen het huwelijk. Ik heb hier niemand in de omgeving mijn ouders wonen 3 uur verder op. Dus ik voel me erg eenzaam. Ik ben aan het overwegen om te gaan scheiden. En ik ben ook zwanger.
172 antwoorden en 45070511x bekeken
Tooby - schreef op 30-07 om 12:40
Misschien eerst huwelijks therapie doen voordat je aan scheiden denkt? Sowieso is geen enkel huwelijk zonder problemen en stress.
Hoelang is het al aan de gang?
Elke (Gast) - schreef op 18-12 om 17:52
Hey allemaal. Zijn reacties vn tijdje geleden maar wil het toch ook effe kwijt . Hier net t zelfde verhaal , 5 maand zwanger en nu reeds maand ruzie . Meneer doet niks in huis dzn tv kijken en playstation spelen. Samen gezellig gaan shoppen vr kleintje , ja rap rap allemaal.  Hij toont der gewoon geen intresse voor . En dan zeggen dat ik bij psych moet gaan omdat ik alleen maar ween en aandacht zoek . Maar voel me zo ongelukkig .  Ik kan der met hem gewoon niet over praten of ik ben precies een zotte . 

Gr elke
Tooby - schreef op 28-12 om 22:32
Hey Elke!
Is hij altijd zo geweest of juist nu tijdens de zwangerschap? Ik hoor vaker van vrouwen dat hun man steeds luier worden, steeds meer gamen of net wat en zeker de laatste weken zich erg terugtrekken. Misschien wilt hij ''nog ff tijd voor zichzelf, voordat de baby komt''?
Klinkt stom natuurlijk, want nu moet jij alles doen..maar het kan een reden zijn? Heb je eens geprobeerd met hem te praten op een moment dat je niet boos of verdrietig bent?
Suus (Gast) - schreef op 14-01 om 15:48
Hallo allemaal, toen ik zwanger was heb ik het tweede bericht van dit forum geschreven. Mijn vriend en ik zijn een tijd uit elkaar gegaan en ondertussen nu een jaar later met een dochtertje van 1 weer gelukkig samen. Hij helpt veel bij de kinderen en soms het huishouden ook. Er echt voor ons zijn begon pas bij de geboorte.. Misshcien toch nog even doorzetten meiden , wellicht verandert het bij jullie ook als de kleine is geboren. Dan pas gaat het echt leven voor een man
Aankomende pap (Gast) - schreef op 20-04 om 00:45
 Vrouw is nu 17 weken zwanger 
Kom het  dan vaker voor dat ze slecht slaapt snachts wn dan snachts gepikeerd is en kortaf
Mamu (Gast) - schreef op 20-04 om 12:46
Zeker, slecht slapen heb ik ook bij zwangerachap, dat is niet echt handig voor het humeur. Een zwangerschap kost enorm veel energie voor de moeder, maar is ook zo mooi! Meeleven van de man doet echt goed! Tjsa, mama worden voel je direct als moeder, maar als papa kan je pas de baby echt gaan vasthouden en van gaan genieten als het geboren is... 
Anoniem (Gast) - schreef op 22-04 om 15:45
Ja heel normaal dat er perioden met minder goed slapen zijn. Vooral als er een groeispurtje is kan er best wel dingen als bandenpijn en andere vervelende pijnen optreden waar je als man (En ook de vrouw bij eerste zwangerschap) vaak geen idee van hebt. Je kan het als man natuurlijk ook vaak niet zien en voelen de pijn dus denk je misschien wat een aansteller. 
Sharon - schreef op 16-05 om 21:45
Hallo,

Hier ook ruzie! Gestopt met de pil dus bewuste keuze. Meteen zwanger geworden. Ik wilde minder geplak aan me. En nu lijken we steeds verder uit elkaar te groeien. Wel geven we beide aan het kindje te willen. Wat is dit? Is dit nu echt het zwangerschapshormoon? Ik heb al 2 kindjes maar dit niet eerder gehad! Door dat ik geen geplak wil veranderd echt de hele relatie en dat terwijl we beide nog altijd smoor verliefd waren. Beetje onzeker@
stijn (Gast) - schreef op 01-11 om 20:05
ik ben meschien de enige man hier die reageert,  mijn vriendin is 5 maand zwanger ,  voor het moment ga ik door een hel,  we wonden elk nog bij onze ouders , ik kon moeilijk om in het begin van de zwangerschap dat ze mij wegduwde in alles haar eigen zin deed , met wat hulp heb ik dit leren loslaten en incaseren .... ze wilde dol graag een huis , heb hier voor gezorgd en we hebben samen een huis gehuurt ...  nu ik huur , waarborg, plaatsbeschrijving betaald heb meubels heb gekocht alles verhuist , wil ze niet dat ik al kom inwonen wil ze efkes alleen zijn op haar gemak , we hebben toen afgesproken om gewoon savonds en in de weekend langs te gaan...  wat mij diep raakt ik betaal voor iets waar ik niet mag zijn.  paar dagen later hoor ik dan dat ze eigenlijk niet veel meer voor mijn voelt en hoe ik het zie met het huis ...  maar ze wil het nog paar maand proberen en ziet wel ...  als ik vraag wat ik verkeerd doe. krijg ik als antwoord niks.....   wat ik ook doe wat ik ook probeer niks is goed enkel incaseren komt het nog goed tussen ons ?? geen idee, hoop van wel zie die vrouw dood graag. moest er iemand tips of raad hebben steeds welkom 
Anoniem (Gast) - schreef op 03-11 om 12:01
Zwanger of niet. Zoals jij je verhaal verteld klinkt het alsof ze misbruik van je maakt. Ik zou niet betalen voor een huis waar ik niet mag zijn. Als zij er alleen wilt zitten mag ze er ook alleen voor betalen. Hoe oud zijn jullie als je beide nog bij jullie ouders woonde? Zijn jullie getrouwd of niet? Dat maakt nogal uit voor waar je financieel verantwoordelijk voor bent. Als je je relatie wilt redden zou ik er voor zorgen dat je wat weerbaarder wordt. Altijd over je heen laten lopen is ook niet goed. Misschien dat relatie therapie helpt. Maar je moet zowiezo een goed gesprek met haar hebben over de toekomst. Liefst met iemand erbij om dat gesprek te leiden. Weet niet hoe jullie familie en vrienden banden zijn maar dat zou ook met een bekende kunnen. 
Baby2021 (Gast) - schreef op 08-08 om 23:20
Ik heb ook veel ruzie met mijn man. En inderdaad om de reden dat hij me niet snapt (na mijn gevoel) en dat hij overal zijn zin in wil hebben.
Ik gooi het op de hormonen. Maar het is zelfs zo erg dat ik echt van hem af wilde en dat ik niks meer van hem kan hebben.
Ik weet me hier soms even geen raad meer mee. Ik ben nu  8+4  dus heb nog eventjes tegaan.
Lordbubuza is een oplichter (Gast) - schreef op 13-10 om 09:43
Trap niet in de onzin van een of andere lord bubuza die op je geld uit is. Hij doet aan uitbuiting van kwetsbare mensen. 
Deesje (Gast) - schreef op 02-01 om 15:12
Hoi meiden,
Ik had even beetje anonym meegelezen. Sommige verhalen zijn zo herkenbaar. Ik ben nu 16wkn zwanger en we wouden vandaag beginnen met de babykamer. De eerste 10min ging het alweer mis en zu zit ik huilend op de slaapkamer. Grote ruzie gehad voor maar weer de kleinste dingen. Mijn man toont 0,0 begrip en blijft me maar gewoon uitschelden voor vanalles dat is bv dom ben en een nietsnut enz. Het is allemaal zo vervelend en ik weet niet meer hoe dit verder moet gaan. Sinds ik zwanger ben toont hij absoluut geen interesse meer in mij. Wij zijn zwanger geworden via IVF. Sonst vraag ik me wel eens af of dit wel de goede beslissing is geweest of dat ik het mss gewoon had moeten accepteren dat het niet lukte op natuurlijke wijze ????
Bedankt voor het luisteren en sterkte allemaal dames.
Mamavan2meiden - schreef op 02-01 om 15:51
Oh wat naar voor je Deesje! Heb je geprobeerd met hem te praten, dat het je pijn doet als hij je zo uitscheld?
Jullie hebben niet voor niks die keuze gemaakt om voor een kindje te gaan lijkt mij. Dus die twijfel zou ik weg werken.
Neem aan dat hij niet altijd zo is toch?
Praat er met hem over, desnoods met een vertrouwenspersoon erbij?
Heel veel succes!
Maxime - schreef op 09-03 om 14:02
Hallo iedereen .. ik ben maxime 28 jaar jong en ben nu 6 maand samen met mijn vriendin die altijd super was voor me die altijd lief was tegen me en dat alles kon verdragen van me en dat vond ik zo super aan haar ! Maar dan uit het niets deed ze heel raar , was ze voor het minste geïrriteerd op me .. geeft ze me super veel verwijten.. dan ben ik uit het niets saai ik ben de huis man dus ik zorg er voor dat men huisje netjes is en het eten klaar is als ze terug komt van haar werk .. maar ze is altijd lastig .. laat me huilen en rot voelen geeft me gewoon geen respect .. terwijl het altijd goed is geweest tussen ons ! Dan moest ze braken , en ben ik onmiddellijk een test gaan halen die was positief! Dan naar de dokter voor bloed en zo verder uiteindelijk was ze al 7 weken zwanger we waren verschoten maar toch wel blij ! Ook al was het niet geplant en was ik onvruchtbaar en kon ik alleen maar met ivf papa worden!! Maar ik laaiend enthousiast! En dan werd alles nog maar erger dan stak ze alles op de zwangerschap en gaat alles nog slechter dus ben ik gaan uitrekenen en heeft ze zo altijd gedaan sinds ze zwanger was ook die weken dat we het nog niet wisten .... ik zie haar super graag ! Maar ze behandeld me als een dikke drol ! Ze kan niets verdragen ook al doe ik 100 procent alles voor haar .. als ik dan iets niet heb gedaan is het kot te klein begint ze me uit te maken en zo verder .... ze zoekt achter alles wat ! Ze laat me huilen .. ze troost me niet ze duwd me weg en zegt da ze weg wilt gaan van me terwijl we had altijd goed hebben gehad ! Zo raar en word er zo ongelukkig van ! Had dit namelijk zo anders in men hoofd zeker om da ik eigenlijk zo geen papa kon worden .. maar krijg al 3 maand bijna geen respect.. voor alles maakt ze zware ruzie ma heel zwaar dat het niet meer gezond is .... wat kan ik doen want ik ben ten einde raad met haar en met me zelf ! Danjewel alvast voor het luisterend oor ! 
Groetjes maxime 
Mamavan2meiden - schreef op 10-03 om 07:38
Uhm maxime, je zegt onvruchtbaar te zijn. Neem aan dat jullie nog niet met ivf zijn begonnen daar jullie pas 6 maanden samen zijn. Kan het zijn dat zij een ander ziet en vreemd is gegaan? Ik vind het heel naar voor je allemaal. Je klinkt als een liefdevolle man, dan verdien je het niet om zo behandeld te worden toch?
Justme (Gast) - schreef op 20-06 om 17:55
Ja same here, ben erg gevoelig en snel overprikkeld waardoor partner niks goed kan doen soms. Ik zwanger van de 2de. Mijn partner is ook veel weg wat tot frustratie lijdt. Maar weet dat ikzelf meer het probleem ben dan hij. En ja elk kind os weer pittig voor je relatie.

Wat mijm vriend erg finn vondt is dat ik in de avond wel altijd sorry zei en mij idiote gedrag erkende haha hij vindt het erg prettig dat er nog een vorm van zelf bewustzijn zit in een preggo bitch want ja dat ben ik soms haha 
Hulpeloze man (Gast) - schreef op 13-09 om 08:33
Goedemorgen ,  
Mijn partner is nu 4 maand zwanger en haar uitspraken zijn de laatste weken niet normaal .
Hieronder al enkele van de meest extreme voorbeelden . Zou dit zwangerschap depressie kunnen zijn ? 
persoonlijk denk ik het niet maar goed ..

- Ge doet me niets meer , ik ben zo als een steen geworden voor u ge kunt mij niet meer raken
- Ik blijf bij u tot ik 2 maand bevallen ben en dan ben ik weg , al zou ik liever hebben dat het hartje gewoon nu stopt me kloppen kan dan weg 
- Ik slaap niet meer bij u , ik walg van u , ik ben vies van u . zelf die kus deze week smaakte vies
- Ik blijf gewoon bij u voor de familie 
- ge zijt een idioot en een dikke nek 
Mamavan2meiden - schreef op 23-09 om 09:41
Hulpeloze man, dat zijn geen normale uitspraken hoor. Dat hoeft u ook zeker niet te accepteren. Het lijkt erop dat ze u gebruikt tot ze bevallen is, als dat al gaat gebeuren. Wat ik begrijp, wilt ze het kindje niet eens! Sterkte gewenst!
Kerooi (Gast) - schreef op 16-08 om 06:17
Nou zelfde gevoel hier. Ons bed is versleten en ik zie hem 0 sparen voor o.a. dat maar ook baby uitzet- hij slaapt alleen nog lekker in bed als hij mij letterlijk het bed uitgewerkt heeft. Vond ik dat erg? Ja.

Maar veel erger vind ik het volgende. Hij en ik blowden allebei veel vóór de zwangerschap. Ik ben nu geminderd naar 1p/d en wil graag helemaal stoppen. Ik ben niet iemand die hem gaat vertellen dat hij dan niet meer mag blowen of dat hij dit buiten moet doen; óf hij doet dit uit respect zelf, óf niet. Maar zo verwacht ik ook van hem dat hij mij niet komt vertellen wat ik al dan niet mag. Hij blowde dus nog de hele dag binnen (stuk of 10 per dag) met ook nog de deur dicht. We hebben een hele grote huiskamer, maar als ik dan naar de andere kant liep en de tuindeuren openzette, kwam hij ook nog achter me aan met die joint om naast me te zitten... hopeloos. Hierdoor heb ik ook echt moeite om die laatste stap richting stoppen te doen.

Van de week ruzie gehad: ik had de tuindeuren open want zijn ouders kwamen langs en wilde geen gezeik over de vieze rooklucht die er hing. Dit mondde uit in allerlei opmerkingen; zo zei ik hem dat ik het hypocriet vind dat hij nul rekening houdt maar wel eist dat ik zsm stop terwijl hij me de hele dag in tweedehands rook zet.

Hierna heeft hij het hele huis afgelopen en alles van rookwaar weggehaald. Niet alleen tabak etc maar zelfs grinders, asbakken, aanstekers etc. En zei tegen mij dat ik nu niet meer mág van hem, als ik wil dat hij buiten rookt; dat hij rookwaar direct zou afpakken als ik het heb.

Mijn god. Natuurlijk weet ik hoe slecht dit is voor de baby en wil ik stoppen! Maar in mijn ouderlijk huis werd ik net zo als een huisdier behandeld, zonder eigen wil, en ook heftig gepest. Het is niet de eerste keer dat mijn man zegt dat ik 'iets niet mag' zwanger of niet. Ook scheldt hij me regelmatig uit. 
Hij maakt grof misbruik van groter en sterker zijn dan ik. Ik overweeg serieus scheiding/eventueel zelfs abortus (kan me niet voorstellen dat dit ooit goed kan zijn voor een kind om in op te groeien). Maar voor nu zwerf ik uren buiten rond om me in elk geval vrij en autonoom te voelen, ik slaap 's nachts nauwelijks (meneer wel, die ligt heerlijk in bed uit te rusten van zijn 8w zomervakantie en games, terwijl ik fulltime werk en mantelzorger ben). En door de stress is het nu lastiger te stoppen dan ooit. Ik voel me geheel verlaten en verraden. Wilde dit gewoon even delen, bedankt.
Kerooi (Gast) - schreef op 16-08 om 06:58
Wil hier toch nog wat aan toevoegen.

Hij had al 5 kinderen. 3 uit zijn eerste relatie met een vrouw die aldus hem misbruik van hem maakte (daarom 3, niet 1, zo een die gaatjes in condooms prikte en pil niet slikte zei hij)

Tijdens derde zwangerschap van die vrouw heeft hij elders een kind verwekt, volgens hem was zijn eerste relatie toen ook al klaar. Hij ziet haar en die eerste drie kids ook nooit. Maarr.... nu zitten we nog op 4 kinderen..

In 2007 kwamen wij bij elkaar. Mijn moeder maakte zich er zoveel zorgen over dat ze hem heeft aangeklaagd als loverboy waardoor ik de laatste 3 maanden van mijn 17e jaar in de jeugdgevangenis heb moeten zitten 'voor mijn bescherming'. Kan zeggen dat ik als gymnasiaste uit het Gooi daar heel nieuwe dingen heb geleerd, maar niets wat ik wil meenemen..

In 2009 zei hij dat de vrouw met wie hij elders destijds zijn 4de had gemaakt, nog een kind met hem wilde. Ik zei dat ik hem niets kon verbieden maar als het me niet zinde het uit was, én dat het uiteraard niet in natura kon dan, alleen via ivf. Ter illustratie, heb die vrouw nooit ontmoet, hij onthoudt mij bijna alle info over die situatie maar had me altijd beweerd trouw en monogaam met me te zijn.
Afin in 2010 werd zijn 5e geboren, naar ik aannam via ivf. Ik was zelf ondertussen al 3x zwanger geweest van hem (anticonceptie van allerlei soorten ten spijt!!) maar hij raadde mij aan abortus te plegen want ik was heel jong en niet erg zelfstandig, had ook een flinke rugzak (o.a. lees boven). 
Die derde abortus was erg laat in weken, dus kon niet meer uitstellen of verplaatsen en de abortus was op dezelfde dag als mijn moeder overleed. Ik had/heb het hier heeeeel zwaar mee. Dit was in mei 2010; maar in maart 2010 is zijn 5e kind met die ander geboren. Nee het zat me niet lekker, maar ik vertrouwde hem op zijn woord en hield genoeg van hem om niet te twijfelen.
In 2019 toen ik hem hielp met inschrijving studie kwam ik oude mail tegen van die vrouw aan hem, uit de tijd dat ik al bij hem was. Er stond als afsluiting: ps, sex vandaag was puur voor fun, niet voor een baby. Geen ivf dus, en al die tijd dikke leugens. Heeft hij ooit van mij gehouden of was ik een lastige bijkomstigheid/makkelijke tweede keuze? Ook hoe hij mij verder behandelt wijst op het laatste.
Die dag heb ik mezelf bijna van kant gemaakt op de snelweg, nooit eerder of nadien heb ik dit gedaan maar na een halve fles whiskey en met veel sigaretten ben ik het gaspedaal gaan planken naar de andere kant van het land. Mijn wereld stortte in.
Temeer omdat we in 2015 zijn getrouwd, in gemeenschap van goederen maar ik wist dit toen nog niet. Mijn moeder heeft me in 2010 ca 3 ton familiekapitaal nagelaten (vastgoed en geld), ik wil natuurlijk niet dat waar zij zich in haar leven kapot voor heeft gewerkt, naar dat kind van hem gaat. 
Sindsdien heb ik diep nagedacht.. ik hou teveel van hem of ben te diep in de situatie dat ik weg wil/kan. Verder als ik van hem scheid krijgt hij de helft van wat ik heb geerfd, en ik weet al aan wie hij dat gaat uitgeven. Als ik nu overlijd krijgt hij alles. 
Dus voor mijn gevoel ben ik echt gedoemd. Ik heb ingestemd met alsnog zwanger van hem worden al heb ik dit nooit gewild. Ik zie geen andere keus. 
Ik ben gewoon te kapot om uit deze chantage te komen. Want zo voelt het. Dat hij mij willens en wetens in deze situatie heeft gezet omdat hij graag een normaal gezinnetje wil.
Hij leek ook pas na afwijzing door die andere vrouw, echt voor mij te kiezen, eerst wilde hij met haar een gezin stichten. 
Ik weet ergens dat het 'maar 3 ton' is, het gaat niet om materieel bezit, maar het is ook waar mijn ouders letterlijk en figuurlijk hun rug over hebben gebroken om mij een goede basis mee te geven. Dat is me veel meer waard.
Elke twee weken komt dat kind in het weekend en ga ik kapot. Ik hou ook in de gatem hoe lang het duurt voorsat hij terug is van halen en brengen en die tijden kloppen niet altijd. Ik vertrouw hem in zijn woord en goede intenties 0 procent, maar 100 procent in dat hij me voor de gek zal houden, voorliegen en bedriegen. Nee ik snap zelf ook niet meer wat ik aan het doen ben
Psychologen die ik heb bezocht knikken wat en noemen het heftig. Ja joh, wist ik nog niet. Vriendinnen roepen dat ik weg moet gaan. Maar dat lukt/wil niet, weet eigenlijk ook niet hoe of waarom. 
Verwacht hier geen hulp maar fijn om het uit te typen ergens. Ik overweeg dit ook in een brief te zetten die ik op mijn persoon draag, zodat hij na mijn dood of bij mijn onmacht, de zaken niet zomaar kan verdraaien om mij af te schilderen als de bad guy.
Anoniem (Gast) - schreef op 05-09 om 16:18
Ik heb ruzie met mijn schoonfamilie...
Waardoor het ook wat stroef loopt met mijn partner. Ik ben nog niet heel ver in de zwangerschap,  en al vanaf het begin zit zijn moeder ongevraagd aan mijn buik.. ik voel me daar niet prettig bij. Dus heb ik dat de laatste keer aangegeven. Ik zei: sorry maar ik vind dit niet prettig. Toen stormde ze als een klein kind weg. 
Zijn zus kwam naar mij toe van mijn moeder is nogal geschrokken van jou.. ik zo sorry hoezo dat? Ja ze wou lief aan jou buik zitten en jij duwde haar weg en deed je tas ervoor. Dus ik zo, nee hoor. Ik zat in een gesloten houden met mijn tas voor mijn buik en daar mijn handen overheen, toen ging zij over mij heen hangen en aan beide kanten in mijn zij porren om onder de tas door te komen, dus toen zei ik, wat doe je? Toen ging ze gewoon door, en toen zei ik dus sorry ik vind dit niet prettig.  Nou schoonzus snapt dat niet want ze bedoeld het goed.. ik zo dat zal, maar ik vind het niet prettig als wie dan ook ongevraagd aan mij zit. Nja wordt niet begrepen.. werd het op de alcohol van de moeder gegooid. Toen ik de volgende dag met m'n schoonmoeder bellen, wou irritaties voorkomen en haar kan horen, ipv dat het via iemand gaat. Werd ze hysterisch boos, vond het belachelijk dat ik dat niet wil... nou en ik bleef rustig en uitleggen dat ookal was het goed bedoeld, dat ik het niet prettig vind , maar helaas wordt dat niet begrepen, en gaat ze tegen mijn vriend een heel ander verhaal ophangen, wat ze al vaker heeft gedaan. Ik probeer het zo goed mogelijk te doen, maar ben haast in staat om ze gewoon niet meer toe te laten.. 
Ben ik dan echt zo raar? Dat ik het niet prettig vind en dat aangeef? Want zo komt het wel over.. 
martje96 - schreef op 16-03 om 20:31
Herkenbaar, tuurlijk komen er spanningen en uitdagingen, maar het is een moeilijke tijd en je kan niet zomaar opgeven 
Anoniem (Gast) - schreef op 04-06 om 11:55
Zo herkenbaar. Voor beeld. Je wil een leuk dag je weg. Maar een dag van te voren. Heeft je man gedronken, niet erg. Hij mag ook lol hebben. Kom je thuis alles oké,  ook naar bed gaan om te slapen helemaal oké. Volgende ochtend, kom ik met oefen weeën me bed uit. Laat me vriend liggen. Wil hem niet tot last zijn,  uit respect. Dus rond 10 uur. Dacht ik, heeft me vriend de af spraak misschien iets door geschoven kwa tijd? Dus ik loop naar binnen toe. En ik hoor hem vloeken en tieren. En we moest om 10 uur daar zijn en nu bekijk je het maar dit en dat. En drijgen met woorden van ik ga weg en je zoekt het maar uit. Van die woorden schrok ik zo erg. Dat de tijd stil stond. Dan zegt hij,  me telefoon heeft die nacht niet op geladen. Dus hij nergerden mij en liep me bekant voor bij. Hoe hij reageerde op mij en deed.voelde ik me erg verdrietig en boos. En kreeg weer pijn in me buik. Ben alleen maar aan het huilen en ik heb nu nog 6 weken te gaan voor me bevalling. Maar dit doet hij heel vaak. Door dat ik veel huil, prop ik alles op. En denk ik van. Laat maar doen. Ik zorg voor mij en me zoontje zelf wel. Laat hem maar gaan, zo als hij zegt. Doet pijn en verdriet, ook al hou ik veel van hem. Ik ben al 16 jaar met hem. SORRY hoor ik hem nooit zeggen. Terwijl ik soms weet dat het hem spijt. Maar wij vrouwen moeten sterk zijn en door gaan. Ook al doen mannen zo naar ons. Ik begrijp het zelf ook niet. Wij vrouwen moeten alles aan horen van hun, dat vloeken en tieren en bedrijgingen en zelfs wij krijgen de schuld op alles. Terwijl hun toch de man zijn en alles zelf willen en kunnen. Als je de mannen  zo hoort praten en doen naar ons. Maar is er iets met hun. Krijgen wij vrouwen de wil van voren. Terwijl we niks gedaan hebben. Ik huil veel, prop alles op. En ga veel na denken. En veel afspreken in me hoofd. Hier door word ik sterken en kijk ik naar mij toekomst en mij eerst kindje zijn toekomst. Ik vecht voor mij zelf en de baby. Beter alleen met je kind, dan een vent die zo doet. Gek vinden dat sommige vrouwen liever alleen door gaan.
Amber (Gast) - schreef op 06-06 om 19:11
Ik heb zelf zelden ruzie met mijn partner.. maar ik en mijn Partner wonen bij mijn ouders in, ik 19 en hij 23. 
Ik heb altijd in het huishouden van men ouders ruzie gekend.. merendeels over stomme discussies met mijn zus. 
Nu zit ik in een Burn-out en kan ik ook nog is niet gaan werken, en idd zodra ik ruzie krijg wordt ik enorm boos en enorm emotioneel. Ik merk dat ik echt rust voor mezelf en de baby moet nemen, want dit is idd zo slecht voor ons beide. 
Het is enorm moeilijk, en ik kan hier moeilijk mee omgaan. Ook geniet ik dan nog eens totaal niet van mijn zwangerschap terwijl je er van hoort te genieten.. ik voel me elke dag schuldig en hopeloos. Alleen maar donkere gedachten door de ruzies, soms denk ik van had ik het moeten houden? Komt dit door mij..? Ik weet het niet.. 
Het verloopt enorm zwaar.. en niemand daar heeft iets of wat begrip.. 

Reageren

Je kunt reageren op dit onderwerp 'Ruzie met partner tijdens zwangerschap' in het Zwangerschapsforum

Naam
Email notificatie Emailnotificatie is alleen beschikbaar voor ingelogde leden ! ja nee
ps, je reageert als gast. Wil je liever inloggen registreer je dan even of of log in met facebook

Ga naar pagina ...

1 | 2 | 3 | 4 | 5




Brabbels maakt gebruik van cookies. Cookies worden gebruikt om inhoud en advertenties te personaliseren, sociale media features toe te voegen en ons webverkeer te analyseren. Wij delen informatie over het gebruik van Brabbels met onze social media partners, adverteerders en analytics. Zij kunnen deze gegevens combineren met andere informatie die over jou is verzameld via verschillende services of websites. info / verbergen en toestaan