dames.. ik moet even mijn hart luchten.
Voordat we uberhaupt dachten aan zwanger worden had ik maar 1 beeld in mijn hoofd. Iedereen in mijn omgeving was snel zwanger dus het enige wat ik dacht.. als mijn partner en ik ooit besluiten te stoppen, zal ik snel zwanger zijn. Nooit een forum bezocht nooit mee bezig geweest. Pas nu besef ik hoe naïef ik was en dat het allemaal zo makkelijk niet is en het echt een geschenk is en niet zomaar iets wat je even wilt. Bij lange na niet!
Eind november gestopt met de pil en de teleurstelling iedere maand wordt groter en groter. Ik wil er niet mee bezig zijn maar doe het toch en ik weet niet hoe ik het moet stoppen..
Zeker na afgelopen maand en nu in afwachting van mijn menstruatie die ik weet niet wanneer gaat komen zakt de moed me in de schoenen. En ook dat vind ik oneerlijk van mezelf omdat zoveel dames hier al zoveel langer bezig zijn en er positief in staan. Diepe buiging voor jullie !
De wens naar een eigen kleine wonder wordt met de maand groter. Wanneer ik een babytje vast houd krijg ik een brok in mijn keel.
Mijn moeder was van mijn broer snel zwanger, bij mij heeft ze hormoon pillen gekregen omdat het niet lukte. Mijn nicht (1 jaar ouder) heeft er 3 jaar over gedaan. Mijn tante is bekend met miskramen en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Je mag pas na een jaar naar de huisarts.. en ook dan voordat ze echt iets gaan ondernemen ben je volgens mij zo weer een jaar verder.. Ik ben gewoon zo bang dat ik nooit mijn eigen kleine wonder in armen zal krijgen.. Ook terwijl ik dit schrijf springen de tranen in mijn ogen.
Momenteel kan ik het gewoon even niet meer denk ik. Ik weet het.. dit is heel oneerlijk tegenover de dames die al veel langer bezig zijn, maar ik moet het even van me afschrijven.