Oh wauw dat vind ik een mooie beslissing. Het lijkt me moeilijk als man zijnde om daar door heen te moeten kijken. Ik kan me voorstellen dat het voor hem heel lastig is om het los te laten dat het kindje nooit echt biologisch 100% van hem zal zijn maar natuurlijk zal het wel zo voelen omdat inderdaad jij het draagt en jullie samen het hele proces in gaan.
Ik vind het serieus echt knap ik zou niet eens weten of ik dat andersom zou kunnen en kunnen accepteren. Stel ik ben onvruchtbaar maar mijn vriend juist wel vruchtbaar dat je een draagmoeder kiest en dus ook haar eitjes. Ik zou daar echt moeite mee hebben, geen idee waarom want het slaat nergens op. Toch komt er dan (terwijl ik dus echt niet jaloers ben ingesteld) een bepaalde jaloezie bij kijken dat hij een kindje heeft op de wereld met toch de genen van een andere vrouw. Stom he. Misschien is het dan ook heel anders als je echt in het moment zelf leeft en ook niet echt een andere keuze over houd, nu kan ik me daar niks bij voorstellen. Toch zou ik persoonlijk gerelateerd voor dan voor adoptie kiezen. Dan zit je samen in hetzelfde schuitje ofzo.. aan de andere kant je pakt wel iets af van je vriend dan.. ook weer een beetje egoistisch. Goh.. wat een denkproces.
Hoe gaat het nu met je man? Kan hij het allemaal een beetje een plek geven? De wond is nog vers natuurlijk.. voor jou is het vreselijk maar voor hem helemaal lijkt mij. Wat Merel zei.. als man zijnde heb je toch een bepaalde ego ofzo onbewust en doet dat pijn als je te horen krijgt dat je dus gewoon geen zaad produceert.
Maaaaar... zoals ik al zei..... ik hoop op het ivf proces ondanks dat het heel zwaar is voor de vrouw geloof ik dat jij de uitgelezen persoon bent met ballen die het aan kan. Helemaal door je drive en wil.
Jullie zullen hoe dan ook op wat voor manier, fantastisch ouders zijn en die droom die jullie hebben komt hoe dan ook uit, op wat voor manier dan ook.