Lieve Sophia, vreselijk meid ! Heel veel sterkte!
Echt veel tips kan ik niet geven, verwerken doet ieder voor zich, ik ga hier wel schrijven hoe ik het wat kan verwerken.
Maar denk eraan, laat je emoties doe, krop het niet op.
Ook ik ben er nog niet volledig door, je gaat altijd blijven denken aan je kleine wondertje. Ik denk nog steeds aan alle 3 mijn wondertjes..
Wat mij helpt is doorgaan in het leven, gaan werken, op reis gaan, bij familie gaan... Het verzacht iets of wat de pijn, maar er zijn nog steeds momenten dat ik met de tranen in mijn ogen sta. Ik kan nog niet geconfronteerd worden met mensen die vragen hoe het mij gaat.. Ik moet straks de eerste dag gaan werken, ik hoop zo dat ze zich van niks gebaren want de rechtstreekse confrontatie kan ik zeker nog niet aan. (Hiermee beantwoord ik ook direct hoe het met mij gaat.)
Ik denk nog steeds dat mijn eerste wondertje 6 maand kon zijn, dat ik nu 8 maand zwanger kon zijn, of dat ik nu rond de 11 weken was... Laat die gevoelens ook toe, sta er even bij stil en ga dan terugverder. Soms heb ik het zo lastig dat als ik de plek zie in ons huis waar de wieg moet komen dat de tranen spontaan naar boven komen. Het hoort bij het verwerken dus krop het niet op en laat je even gaan.
Ik denk aan alle positieve dingen die ik wel heb, een lieve man, een eigen huisje, vast werk met leuke collega's, goede familie, leuke vrienden.. Automatisch word je al iets gelukkiger.. Sijpelen er dan gedachten binnen met een kindje, laat het ook gewoon komen, het is teken dat je er nood aan heb.
Wat mij ook helpt, maar voor jou geen hulp ga zijn, is dat ik gemakkelijk zwanger word, ik weet eens mijn cyclus terug goed is en ik weet wanneer mijn ovulatie ongeveer is ben ik vrij snel zwanger.
De eerste keer dacht ik ook, het kan iedereen over komen, de tweede keer liet ik me wat lijden door de dokters die zeiden dat 2 keer zeker ook nog toeval kan zijn.. Maar ook omdat ik wist, moet ik het nog eens meemaken dan doen ze onderzoeken. Nu heb ik nog niet echt iets gevonden om er mij volledig over te zetten... Stel dat ze iets genetisch vinden kan ik misschien nog zwanger worden maar enkel via IVF, dan moet ook ik die vlug zwanger geraakt de medische richting in. Stel dat er iets scheelt aan mijn baarmoeder, tja ik weet niet hoe ze dat kunnen oplossen maar wellicht is dat operatie. En vinden ze niks, dan heb ik gewoon pech gehad en dan moeten we gewoon verder doen, wat niet simpel zal zijn.. Misschien ben ik gewoon te vruchtbaar en nestelen alle eitjes zich in bij mij, die bij iemand anders al lang afgestoten worden, nestelen zich bij mij toch eerst in om dan pas afgestoten te worden.
Volledig medisch kan je stellen, het kindje was niet gezond, en na de 1ste keer kon in daar mee leven, nu niet meer.
De wens is nog altijd een gezond kind, maar toch, zelfs de dokters geloven niet in 3 keer toeval, anders zouden ze niet direct al die onderzoeken doen bij mij...
Luister niet te veel naar nutteloze raad of troostzinnen, 1 die ik elke keer gekregen heb: je bent nog jong het komt allemaal wel goed. Ok ik ben 23 jaar, maar we zijn klaar voor kinderen en dan maakt leeftijd echt niks uit. Tegen iemand van 30 ofzo gaan ze dan zeggen, je had er maar vroeger moeten aan beginnen, maar iedereen begint eraan wanneer het voor hem uitkomt, wanneer je er klaar voor bent.
Dikke knuffel meid! Als ik aan nog zaken denk zal ik het hier komen schrijven.