Hey dames, hoe ist hier allemaal met jullie? Af en toe scroll ik nog eens wat door deze topic heen.
Ik heb even getwijfeld of ik mijn ervaring na de positieve test met jullie wou delen. Jullie zijn allemaal zo hard aan het knokken voor een lief klein wondertje en ik wist niet of dit al het juiste moment is om jullie in mijn ervaring mee te nemen.
Toch gok ik het erop, want het is bij mij alles behalve roze geur en mane schijn geweest en dat heet alles te maken met het traject vooraf. Ik hoop dat dit verhaal jullie kan behoeden voor dezelfde valkuilen
Om te beginnen, alles gaat hier met de baby verder super hoor! Bijna 14 weken en we weten zelfs al bijna zeker dat het een jongetje wordt.
Vlak voor kerst ben ik echter even compleet ingestort. Mega veel emoties gingen er door mij heen, en ik trok het allemaal even niet meer. Ik was zo blij dat het eindelijk gelukt was! Maar alle lichamelijke veranderen vond ik soms wel een beetje moeilijk. Ook kreeg ik zooooo veel twijfels, komt het wel goed, Holy fuck nu is het zo ver, wou ik dit eigenlijk wel, waarom heb ik zo doorgezet nu voel ik mij alleen maar moe m, zwak en misselijk, was ik maar even niet zwanger... wooot, nee dat mag je echt niet denken hoor domme koe, wie denk je wel niet dat je bent, straks komt karma nog en dan verlies je het kindje....
Yup heeeeeel veel gedachten.
Het feit dat je zo kang bezig bent, zorgde er bij mij heel erg voor dat ik mij schuldig voelde om de momenten dat ik als een hele normale zwangere vrouw aan mijzelf begon te twijfelen. Ik had er toch immers zo hard voor gevochten? Wie dacht ik wel niet te zijn om niet niet te genieten?
Ik werd even mega streng voor mijzelf en dat was - nu ik even de tijd heb genomen voor mijzelf - helemaal niet nodig!
Wat voor mij de druppel was, waren de overweldigende emoties die kwamen overwaaien die een nasleep bleken te zijn van het mmm traject.
Tuurlijk heb ik vorig jaar heus wel eens geklaagd, ben ik bang geweest en heb ik gehuild van verdriet en teleurstelling. Maar grotendeels ben ik vooral er voor gegaan. Na elke teleurstelling toch ‘de kop er maar weer voor’, zoals wij dat hier in Friesland zeggen.
Toen ik zwanger bleek te zijn en dat nieuws was ingezonken kreeg ik alle emoties die ok toen genegeerd heb, nog eens heerlijk op mij af gedreund. Heel gek hoor, hoe je hoofd kan werken en hoe je hormonen er dan ook nog eens een tikkie bovenop doen.
Ik heb 5 weken rust genomen van het werk. Ik kon de stress die ik daar had er niet meer bij hebben (mijn werksituatie is overigens ook niet optimaal en dat heeft heus ook meegespeeld). Nu gaat het goed. Ik snap wat beter hoe mijn lijft, hoofd en hormonen werken en ik heb afgelopen jaar een plekje kunnen geven.
Achteraf nu ik met meer mensen heb gesproken die zwanger zijn of waren na een mmm, hoor ik dat ik lang niet de enige was die hetzelfde heeft ervaren. Veel vrouwen moeten na de positieve test leren om te vertrouwen dat het nu echt goed komt, weten dat ze best hun twijfels mogen hebben omdat het heel normaal is, en de tijd nemen om hun hele voorgeschiedenis een plekje te geven.
Ik ga er vanuit dat jullie allemaal zwanger zullen raken. Misschien krijg je wel te maken met een soort gelijke waterval van emoties. Weet dan dat die heel normaal is en wees vooral niet te streng!
Jullie zijn allemaal krachtpatsers die keihard werk leveren door alles maar te regelen, medicatie te nemen, ziekenhuizen af te lopen, teleurstellingen verwerken en dat terwijl jullie ook nog eens de hoop hoog houden! Chapeau en applaus voor jezelf.
Dit wordt jullie jaar dames! Dikke knuffel